北阙至东京,风光十六程。坐移丞相阁,春入广陵城。
红旆拥双节,白须无一茎。万人开路看,百吏立班迎。
阃外君弥重,尊前我亦荣。何须身自得,将相是门生。
半月悠悠在广陵,何楼何塔不同登。
共怜筋力犹堪在,上到栖灵第九层。
玳瑁筵开集彩毫,侍臣相对此持螯。双星碣石盟初聚,十日平原气并豪。
画省白云三辅色,牙樯明月九江涛。论心是处堪长夜,怅望王祥隔佩刀。
大妇气食牛,千唤不回头。中妇愁绪萦,敢恕不敢嗔。
小妇诉卑贱,终朝泪洗面。莫誇三妇艳,丈人肠欲断。
玉册摇光下帝畿,春明霞色上朱衣。不妨闭阁停玄草,犹记听钟直紫薇。
海月夜迎仙盖满,江云晨逐使槎飞。丹梯万丈罗浮顶,几折梅花问少微。
湖上春风万万条,纤枝长学汉宫腰。凭君莫奏清江曲,无限情人忆板桥。
去年鼠齧涪翁文,今年火攻少陵诗。
虽云成毁有定数,天意于此可逆知。
我之所嗜何足计,上有先墨颜之姿。
况渠诗本贯忠义,在处神物宜护持。
向来一字且莫补,脱此千百何繇追。
我诗不工空自欺,天意岂欲警戒之。
不然身当贫到骨,俱应蓄此瑰玮词。
又疑风来劝勤读,邂逅俾之遭祸奇。
平生学易未有得,损益二卦须湛思。
诗成书以示我友,不惟自讼仍求规。
但见纷纷势莫收,要穷衮衮若为头。
路迷界眼疑无地,水失汀洲仅比沟。
我欲出郊思借蹇,君归乘艇喜冲鸥。
畏寒自缩真衰矣,绝境明朝不更留。
怀玉山中旧住人,岁寒庵里坐禅身。
当年未解来飞锡,今日何妨却问津。
纵欲必富贵,成身多贱贫。
寸阴宁重璧,江水本觞岷。
勿但愈流俗,要当论古人。
残冬不十日,又说待来春。