萝月溪云各未阑,它时薪水肯相安。
家依梵刹钟磬静,路近台山松桂寒。
黄槊胜流公远诣,观澜逸兴我难看。
归时一棹宜须早,趁取薰风荔子丹。
乾坤万事上眉端,寂历东风独倚栏。
白发余春能几醉,绿阴细雨不多寒。
香飘苔迳花谁惜,影落沙鹤泉自看。
碧眼野僧知我意,素琴携就竹西弹。
胡骑连年颇内侵,胡尘漠漠翳高深。
何当固赵如颇牧,遂佐兴宛破邑寻。
尚想鼓旗延大敌,要须风鹤有余音。
秋高马健予方病,只有丹枫可照心。
柴扃小隐二林间,德有邻兮迹遂安。
天派发源公隽秀,客情催老我蹒跚。
松留日脚秋烟薄,塔响风銮夜月寒。
颇喜笑谈皆自在,兵戈聚首盖良难。
展开阅读全文
誉之不喜,诋之不怒。
言无疾声,行无阔步。
青春日月儒冠误,拂袖沙河尘土路。
觅君不见今几年,庐山道土房中住。
不肥不瘦不精神,看尽鸢肩燕颔人。
宅为官屋骨为尘,似我翛然云水身。
杨刘昆体变,谁实擅元功。
万古推梅老,三辰仰醉翁。
穆修先汉笔,魏野盛唐风。
今日何人悟,江湖恸阮穷。
灯节萧条雷后雪,花天料峭雨余霜。
经旬不出无情绪,恰见鹅儿似酒黄。
油泥方滑道,返照隔楼明。
年已如秋老,心犹爱晚晴。
鼓刀宁异遇,带索定徒行。
倚遍阑干夜,寒砧处处声。
每报家书至,心如喜惧何。
欲开疑有故,已读幸无他。
典粥赀财罄,寒饥幼稚多。
衰门真可叹,两世误儒科。
气骨今年改,除纶定不难。
勿言官职小,足庇户门寒。
楚雨禾犹绿,燕霜树已丹。
故人如见问,家尚寄严滩。