日暮(mù)江头闻竹枝,南人行乐北人悲。
自从雪里唱新曲,直到三春花尽时。
日暮江边听唱竹枝,南人欢乐北人伤悲。
自从冬天唱起新曲,直唱到春天花落时。
江头:蒋本作“江南”。
三春:春季三个月:农历正月称孟春,二月称仲春,三月称季春。
聘节当时过,祠宫奕世传。应从沼吴日,重溯哭秦年。
事拟巫臣后,功居范蠡前。远交真上策,秘计失遗编。
报复亦何定,仇雠竟忽焉。先王吐积愤,肤使壮归旃。
望里皋亭树,空中宝鼎烟。隔江越绝近,千里郢都悬。
骠骑疑封爵,盐官接庙堧。兴亡已百幻,恩怨合平捐。
若遇乘潮客,休题鞭墓愆。我来初夏节,新麦荐神弦。
南渡循王之子孙,文采风流今独存。既有绿筠为别业,何须画戟在高门?
小堂翡翠横钗影,曲径莓苔散屐痕。侍婢牵萝相补葺,几回风雨送黄昏?
幽居只在平湖上,万竹冥冥不可寻。龙化每因风雨过,凤巢都在碧云深。
人皆到此失炎暑,风忽过之如瑟琴。能有此君相晤对,故家何必积黄金?
香骨尘埋县治前,西陵魂梦隔风烟。好花好月年年在,潮落潮生更可怜。
病来酒力未能加,易觉衰容染绛霞。团扇凉风吾欲睡,不劳频看石榴花。
萧瑟兮枫林,呜咽兮岩泉。
於此明月夜,拨动相思弦。
音容尚如昨,恩爱空自怜。
天风吹广寒,夜露飘飞仙。
夫岂不垂念,孤凤谁与眠。
人生亦客寄,胡不俱死遄。
使我向阑干,泪雨如涓涓。
赋罢清都白玉楼,不知何事复阎浮。
琴弹十二栏杆月,酒洗三千世界秋。
绛阙瑶台知有路,空青水碧若为求。
紫皇早晚怜孤愤,背土凌虚上去休。
月冷松寒露满襟,天容绀碧鹤声沉。
夜深独把栏干拍,只有长江识此心。
屋宅才蜗大,身躯与蚓般。楚王吞不得,敕赐鹭鸶餐。