一瓯之闽古无诸,山奇水透真画图。
霍童山在闽之隅,天下第一神仙都。
神仙渺茫不可见,桑田沧海几迁变。
三山崒嵂青至今,堪嗟山下人如燕。
螺女江头十万家,西湖十里碧莲花。
满城和气浓於酒,一天雨露饶桑麻。
东有鼓山榴花谷,南有方山小王屋。
王霸炼药怡山西,老任跨鹤升山北。
距城以东七里余,丹崖翠壁凌太虚。
天閟地藏一蓬壶,神刓鬼划画不如。
种橘仙人来瑞世,况是籛翁其后裔。
苍松筋骨鹤精神,谓之觉非老居士。
居士少时观此山,便拟归隐乎其间。
及其赋罢归去来,此山尚锁青烟寒。
平生使节半天下,秋霜夏日大声价。
咄哉富贵非吾愿,何似归来一茅舍。
百丁持钁薙荆榛,寒岩怪石翠峥嵘。
奇花异草不知名,地灵夜泣猿鸟惊。
天然一石大如廪,裂开发露五云锦。
满地璀璨黄金沙,地下掘出玄玉枕。
度其广袤筑屠苏,鳷鹊峭耸鸳鸯铺。
人来山下抬头看,直疑上有神仙居。
夜静星辰挂朱桷,万丈华表立双鹤。
山童指向游山人,高处更有兼山阁。
阁边数石罗翠屏,倚崖建一介隐亭。
一登云外忽舒啸,醉归小山风月清。
双石削成闢紫户,犹胜武夷石门坞。
一石挽仰状如龟,一石跨蹲露如虎。
岩头千尺炼丹台,银泥丹砂朱草堆。
台上凿开四小涔,不见炉鼎空寒灰。
石眼有泉迸山腹,可成一池足鸦浴。
千山万山翠打围,稻田万顷如棋局。
於中突出五石岩,紫云苍雾缠松杉。
吾疑闽中四五辈,向者曾此话同参。
粉墙围住万竿竹,白凤飞来枝外宿。
山前山后多麋鹿,疎栽兰蕙密栽菊。
何年种此千树梅,满山雪色白皑皑。
晚来山风扫落英,五色虹霓明绿苔。
隔林髣髴闻机杼,人家知在云深处。
何处招提最近傍,早暮送钟斋送鼓。
凫汀鹤渚白苹洲,小溪流水横断桥。
画出一派潇湘秋,万家秋色人渔樵。
长江浩浩数千里,浪花喷薄蛟龙起。
叶叶扁舟古渡头,目力所至海门止。
仆家本住青城边,去此迢迢路八千。
对面窣堵高插天,恍惊天柱落樽前。
觉非居士高且洁,时把黄庭玩岁月。
丹山碧水我楼观,苍椿翠桧我幢节。
客来到此蛰仙菴,披蒙茸兮登巉岩。
龙盘虎踞甚形胜,大江以东斗以南。
酒空核尽人亦醉,眼花浑不醒天地。
壁间醉墨正淋漓,夕阳已挂青山外。
何代华阳逸,遗音瘗鹤铭。胎禽漠然化,腕兔若为灵。
势挟云螭驾,图分山海经。羽仙将墨客,无不掞天庭。
平生寥廓意,持此结情亲。明月隔千里,沧洲同几人。
依依寒雁渚,淼淼落花津。我独乘桴去,思君愁白蘋。
桑梓依依历草茅,故园应为长蟏蛸。望穷北渚湘兰种,拣尽南枝越鸟巢。
淮海岂同公路浦,辋川新有孟城坳。柴门几处秋萧瑟,后夜行吟月下敲。
秋江枫落雁声繁,去岁同君深夜论。醉倚蠛蠓浮北极,梦惊胡蝶化南园。
临文每叹风云事,作赋能忘笔札恩。不见柴桑故人久,几回烟水限桃源。
云中龙,变化隐隐见其鳞。支公与林师,髣髴云一人。
方袍白足采兰蕙,僧伽未必非灵均。屈上人,天下士。
杂佩芳菲吾与尔,远游高举今在此。只今吾见化鹤归来之苏耽,谁解昨日出关犹龙之老子。
风尘一拂慰心肝,君别春卿已岁寒。过岭叶飞声总脆,负霜鸿下迹微乾。
京妆说与持家妇,野服归逢到邑官。那肯揣摩聊曲就,高弦应得任君弹。
故园龙眼实初垂,三径荒芜鸟雀欺。借问交亲情几许,风前消息荔奴知。
亮月殊乡满,疏萤旅阁辉。并悬心独耿,同寄影难飞。
千里芙蓉枕,三山薜荔衣。故园虚引望,终夕梦魂归。
迹喜苕溪僻,栖方西塞深。客能怡酒德,妻与乐山心。
徵士碑看纪,莱波梦忽侵。至今超旷意,犹得想孤琴。