一派笙歌出苑墙,隔帘犹自暗闻香。
秋来殿殿添宫漏,只有昭阳不夜长。
我来淮阴城,千江万山无不经。山青水碧千万丈,
奇峰急派何纵横!又闻九华山,山顶连青冥。太白有逸韵,
使我西南行。一步一攀策,前行正鸡鸣。阴云冉冉忽飞起,
千里万里危峥嵘。譬如天之有日蚀,使我昏沈犹不明。
人家敲镜救不得,光阴却属贪狼星。恨亦不能通,
言亦不足听。长鞭挥马出门去,是以九华为不平。
关山月,一年十二度圆缺。平时不忍看,况是中秋节。
此际穹庐已尽眠,团团独对南来客。关山月,玉宇绝纤尘。
平沙明似水,矮树远疑人。关山月,万里共清辉。回想闺阁里,应照流黄机。
停梭望明月,泪下沾裳衣。关山月,升自东海湾。经天涉黄道,如输沈西山。
月轮有升沈,人生有往还。月下计归期,白露湿衣寒。
几时桂魄满,方在故园看。
八阵功成妙用藏,木牛流马法俱亡。
后来识得常山势,纵有桓温恐未详。
天开地辟郁鸿濛,作镇河山大小东。绝顶抟风须九万,崇朝出雨遍虚空。
高标衡华嵩恒上,世阅齐秦汉魏雄。南望群峰争络绎,一如江汉识朝宗。
细雨度深闺,莺愁欲懒啼。如烟飞漠漠,似露湿凄凄。
草色行看靡,花枝暮欲低。晓听钟鼓动,早送锦障泥。
房栊微雨过,虫思草根深。
门外青苔色,无人闲到今。
换衫依暮冷,开镜倚秋心。
别意犹能在,应来梦裹寻。
凉飙应秋气,草木敛华英。客游总念归,子有千里行。
匆匆俦侣催,悄悄离思盈。丈夫怀志气,孰不恋荣名。
华荐起当路,使者促前征。追饯东门道,把酒哀弦鸣。
萧条野驿暮,泛艳江波清。密谋植帷幄,慰彼苍生情。
古来盛名士,多是起钓耕。
华馆耿不寐,芳春催赏心。水际月微白,零露花气深。
东峰曙色动,茂树鸣幽禽。时景觉易晏,宿昔成华簪。
岂无济时意,自顾力不任。孤吟倚前楹,恻怆遗哀音。
相送古城阴,天空江水深。秋风千里道,夜月万家砧。
沽酒当淮月,题诗过楚岑。明朝芸馆里,谁复更知心。