炎谷风为驭,阳台雨更来。但滋愁泪落,不吹乡梦回。
当年提笔上词坛。琢琅玕。涌波澜。晁董声名,一日满人间。底事远烦骐骥足,梅岭外,砚台边。元戎倾盖有余欢。酒杯宽。语离难。只恐江边,明日起青翰。暂去平分风与月,迎细札,步金銮。
冥冥云屿两经秋。落霞收。断烟留。小阁凉生,清馥凝金虬。乘兴开颜那草草,烦玉腕,举琼舟。
明年此日楚江头。极层楼。望丹丘。只恐溪山,千里碍凝眸。重倚阑干相忆处,寻过雁,作书邮。
江如罗带抱山青。好风轻。五云横。北斗南边,烨烨使华星。两路平反多少事,培吉德,赍长生。
当年乌府振冠缨。稔英声。起鹏程。垂上丹霄,回首志澄清。雪片深深梅著子,归路近,看和羹。
青翰不动柳阴多,桂棹无声鸟语和。有此孤舟寄丘壑,可怜平地起风波。
洛花天下选,千里凑三园。望岫方缄恨,凭莺忽践言。
群葩俱退舍,胜日便开尊。莫惜诗偿债,真同香返魂。
吴钩锈涩不能鸣,匣中隐隐青苔生。高天九月霜华白,草木黄落夫差城。
夫差城中谁作苦,摧眉折腰在行伍。父书徒读亦何为,投笔十年无比数。
藏活曾栖广柳车,沉酣屡谪西曹簿。男儿肮脏安足叹,世上纷纷鼠变虎。
卫青亦是主家奴,须臾功成享茅土。出无知己仕无媒,不如将身隐屠沽。
丈夫空自羡雄飞,今日登临对落晖。满目山川非异国,仲宣何事泪沾衣。
月出大江白,山近高城青。我归掩蓬荜,君去逐浮萍。
子云草阁无数椽,风雨不蔽何萧然。常抱明月巢其端,归鸿鸣凤同翩跹。
何物黄狐爨下游,雄飞雌伏将焉求。狡焉日欲穿我屋,何不尔思正旧丘。
长谣送尔归,吾自掩吾扉。庭梧日徙倚,山桂生芳菲。
大奴担簦挈壶餐,小奴笼鸡约孤犭屯。
雪斑鹿前双婉娈,水云牯背三温黁。
中有玉立而长身,幅巾野服为何人?云是永明之隐君,身
有黑子七星文。
自从夜读《葛洪传》,便觉白日生青云。
解冠径挂神武门,蜜灵尚拜君王恩。
句容洞天元第八,茅家弟兄遁秦腊。
飞宫三接十二楼,下听华阳海声狭。
三朝人物半凋零,水丑木中文已成。
金牛脱络谁得棰,枯龟受灼宁生灵。
金沙丹饭饥可饷,山中犹嫌呼宰相。
从此移家金积东,满谷桃花隔秦壤。
画工何处访仙踪,修眉明目射方瞳。
可无鸡犬逐牛豕,栗橘葛皆家僮。
铁厓浮家妻子从,名山亦欲寻赤松。
华阳礼郎或相逢,清风唤起十八公,乞以玉笙双凤吹雌雄
。