山翁得乳虎,养之置中园。
驯优日已长,狎近如家豚。
妇言虎性恶,翁怒爱愈敦。
毕竟噬翁死,宁复顾前恩。
人皆笑翁痴,我独为翁冤。
莫涉银汉水,莫登青云途。
无波能覆舟,平地亦摧车。
曾参终杀人,薏苡为明珠。
但识谗者巧,孰云听者愚。
浮生似幻化,是非两空无。
何如东门侯,种瓜手自锄。
瘗琴峨嵋巅,知音何寥寥!埋骨易水旁,侠士魂难招。
物性不可违,岂必漆与胶。常恨士不遇,白首空萧骚。
青青陵上柏,落落劲不摧。
人生百年内,朝夕变所怀。
斗酒命同好,万里不顾回。
闻有昌国君,谈笑黄金台。
柔言更长跪,信是富贵媒。
但恐气习移,古今不同才。
寄言去国者,岁晚有馀哀。
权衡岂公平,天驷但伏枥。
东井不救渴,仓库何时实。
元工青白假,名器甚可惜。
如何万万古,不行督责术。
慧星并圆月,辉映瑶台树。
丽日隐重云,光天遂成暮。
室暖兰无香,庭秋桂方蠹。
长门及翠羽,寂寞无人赋。
落花虚度春,细草偏承露。
玉箸空自啼,金莲复谁步。
凄然感我怀,零泪知何故。
玉窗结怨歌幽独,弦绝鸾胶几时续。
铜龙漏促春夜长,冷雨酸风乱心曲。
閒熏翠被郁金香,拂拭绣枕屏山绿。
飞飞乳燕归不归,寂寞流萝帐前烛。
彼美山中桐,千古生清风。
斲削罗徽弦,不费胶漆工。
伊石台有梅,月冷云空蒙。
一弹弹春江,迟日春融融。
再弹弹招隐,霜木吟樵枫。
三弹弹离骚,感慨古道隆。
大羹玄酒味,旨趣回颛蒙。
世无子期耳,知音未易逢。
袖手长太息,所听何不同。
所听非不同,举世郑卫聋。
两年分手各西东,咫尺天涯万里同。有酒也孤秋月白,无诗空对夜灯红。
簿书俗吏尘埃里,恬退高人畎亩中。我爱西山亭子好,也应相伴醉东风。
黄四娘家花满蹊,姓名因寄杜陵诗。
孟坚父子编摩久,符玺中郎竟为谁。
秋风一雁过,弯弓登西楼。臂弱弓不满,天高雁难求。
吁嗟流沙外,风雨何时休。三夜频梦君,焉知沉与浮。
况闻霍嫖姚,已拜万户侯。
时人欲作圣贤归,反己由来自不欺。
谈话每虞无十步,持循长恐有虚辞。
砼砼固不为兹必,踽踽宁求可善斯。
吃紧此心常自在,一诚之外靡馀师。