日维乙未月丙戌,青天无云月东出。
舟人喧豗夜涛发,翻沙转石纷出没。
是时水浅舟在地,闸门崔嵬昼方闭。
闸官醉睡夫走藏,仓卒招呼百无计。
民船弃死争赴闸,楫倒樯摧动交碎。
舟人号豗乞性命,十里呼声震天地。
我时兀坐惊舂撞,揽衣而起心徬徨。
同行无人仆隶散,独与船月相低昂。
攀崖陟磴不得上,咫尺如在天一方。
流行坎止信有数,向来蔑视淮与江。
霜风欺人衣袂薄,呼童酌酒累数觞。
灯残酒醒闸亦过,北斗堕地天茫茫。
泾川三百里,若耶羞见之。锦石照碧山,两边白鹭鸶。
佳境千万曲,客行无歇时。上有琴高水,下有陵阳祠。
仙人不见我,明月空相知。问我何事来,卢敖结幽期。
蓬山振雄笔,绣服挥清词。江湖发秀色,草木含荣滋。
置酒送惠连,吾家称白眉。愧无海峤作,敢阙河梁诗。
见尔复几朝,俄然告将离。中流漾彩鹢,列岸丛金羁。
叹息苍梧凤,分栖琼树枝。清晨各飞去,飘落天南垂。
望极落日尽,秋深暝猿悲。寄情与流水,但有长相思。
吟咏随真性,行藏听自然。因穷閒半世,托病谢诸缘。
乞字人催债,脩琴铺索钱。辛勤犹一事,洗砚竹根边。
贫色杯中减,衰音镜里知。青山千里屐,白发满头诗。
夜雪烹朝水,鲜花勒陈枝。回身笑罔两,尔我共支离。
诗者人之志,非诗志莫传。
人和心尽见,天与意相连。
论物生新句,评文起雅言。
兴来如宿构,未始用雕镌。
兄为吾祖之长孙,能将孝义持家门。
耕凿不随时俗改,衣冠颇有古风存。
我家东冈旧乡土,谷有田场桑有圃。
诸兄喧哗逐城市,兄也萧条守环堵。
仆童驯雅妻更良,男女膝下皆成行。
女长适人止近里,男大为农不出乡。
只今汝年六十七,我翁为叔汝为侄。
岁时相看如父子,登堂过庭礼不失。
弟昔省兄尽君欢,夜秉灯烛罗杯盘。
兄前劝饮嫂劝餐,留我一月相盘桓。
自从离兄仕下都,都城谁是悠悠者。
万户清晨霜满裘,九衢白昼尘随马。
朱门金锁午未开,我曹不敢骑马回。
此时吾兄正稳卧,日高户外无人催。
爱兄好静谢尘网,一卷道书常在掌。
托身未肯附年少,举手何曾揖官长。
顷来生事日看微,种麻自织身上衣。
少儿从学长干蛊,我兄心中无是非。
君不见人间岁月坐相迫,胡为东城复南陌。
兄今已作白头翁,弟亦长辞青琐客。
山中桂树况逢春,谷口桃花更照人。
花前树下一壶酒,弟劝兄酬不畏贫。
白日丽高隅,流光照我堂。临堂理妙曲,哀怨断人肠。
妙曲何所怨,怨此天一方。同心与我言,蔼若春兰芳。
如何久离居,使我重感伤。王睢不匹处,玄燕必双翔。
朝出国门望,至夕犹徬徨。往往飞花处,为君停玉觞。
红颜难久恃,春华不再扬。愿君重明信,无使两情忘。
秋夜夜长月照轩,梦见天神与我言。眶灵循环周四垣,四时迭代成寒温。
枯荣生杀相为根,我于万物何怨恩。生丁其时命所存,六淫汹涌无键阍。
由其弗约离其魂,春葩敷披夏实繁。外美中瘁谁能扪,风霜涸寒肃不骞。
纳华状真归本元,扫涤浮秽夫何冤。我今语女开女昏,生生杀杀无穷源。
敛女旨蓄守女门,扶桑赫赫升朝暾。
双泉驾群峰,大科乃泉窦。科比泉高卑,已过十八九。
碧云与紫姑,无乃科麓乎。是为第一峰,斯名岂云诬。
搏桑无落景,瑶水无逝波。千岁有问津,微生遂经过。
偶零玉露浆,聊弄素女蛾。不知人间秋,落叶纷已多。
进酒白玉觞,侑之缓声歌。长旦无凝云,毕景皆赪霞。
俯睨星火流,停欢待伊何。