庭皋梧影动,树杪秋风起。人见秋风悲,我见秋风喜。
彤云扫尽烟尘生,万里乾坤净如洗。冥鸿一举横四海,霜隼孤飞渺千里。
从渠伯劳燕,零落下蓬苇。芄兰傲霜秀苍玉,丛桂摇空喷金蕊。
从渠蒲柳姿,萧疏叹零萎。人言西风吹人老,漆发酡颜变枯稿。
又言西风生客愁,砭骨寒心裂肝脑。吁嗟西风兮本无情,惨慄者自悚,衰谢者自惊。
丈夫不与草木腐,安与草木同枯荣。我愿西风常识面,年年岁岁长相见。
吹将鬓发似磻溪,快我鹰扬邈云汉。
落红飞絮半沾泥,别意年年客里题。欲唱渭城江雨暮,阳关只在秣陵西。
閒来朗诵剑南集,句律快心成感伤。才士无穷千载往,此翁自许一生狂。
北征向后谁知杜,南渡以前无愧唐。三百篇中关治忽,须将世教验词章。
侬家只在断桥边,劝郎切莫下湖船。湖船无柁难轻托,白日风波在眼前。
晚凉船过柳洲东,荷花香里偶相逢。剥将莲肉猜拳子,玉手双开各赌空。
冰肌玉骨自清凉,藕花十里锦云香。一朵红衣初脱卸,那将莲子打鸳鸯。
家住西湖第四桥,自从丱角学吹箫。年来愁得两鬓雪,吹尽春风那得消。
滴滴妖娆睡未醒,碎花犹带马嵬尘。
少年正抱忧时恨,更有因花比太真。
铁石槎牙玉粒姿,诗中图书中诗。
半稜山色初晴后,一截豀烟吹欲暝时。
流水带云栖瘦影,小窗和月上横枝。
老来自觉吟情拙,莫遗孤山怨鹤知。
春日何惨惨,春云何阴阴。桃李都未花,况乃馀寒侵。
久在城市居,而无人见寻。读易了一编,静见天地心。
贫士寡徒侣,古来非独今。