南风吹雨傍关来,关上千峰画角哀。
老去尚怜金甲在,生还重见玉门开。
鹍弦谩引思归调,虎节空惭上将才。
圣主恩深何以报,车前部曲重徘徊。
灵山峙千仞,蔽日且嵯峨。紫盖云阴远,香炉烟气多。
石梁高鸟路,瀑水近天河。欲知闻道里,别自有仙歌。
骥子局且鸣,铁阵与云平。汉家嫖姚将,驰突匈奴庭。
少年斗猛气,怒发为君征。雄戟摩白日,长剑断流星。
早出飞狐塞,晚泊楼烦城。虏骑四山合,胡尘千里惊。
嘶笳振地响,吹角沸天声。左碎呼韩阵,右破休屠兵。
横行绝漠表,饮马瀚海清。陇树枯无色,沙草不常青。
勒石燕然道,凯归长安亭。县官知我健,四海谁不倾。
但使强胡灭,何须甲第成。当今丈夫志,独为上古英。
积雨新晴好,春深爱景光。茶宜泉味淡,琴就竹阴凉。
一鸟下寒碧,孤花明夕阳。诗成耽久坐,渐喜日初长。
凤城连夜九门通,帝女皇妃出汉宫。千乘宝莲珠箔卷,
万条银烛碧纱笼。歌声缓过青楼月,香霭潜来紫陌风。
长乐晓钟归骑后,遗簪堕珥满街中。
瞥然飞过谁家燕,蓦地香来甚处花。深院日长无个事,一瓶春水自煎茶。
山浮群玉碧空沉,万顷光涵几许深。梵刹楼台嘘海蜃,洞天日月浴丹金。
秋林结缘留连赏,春坞藏红次第吟。拟泛一舟追范蠡,从来世味不关心。
倦游曾忆马相如,归卧云林叹索居。满目风尘空短剑,闭门岁月有残书。
秋高野水莲衣冷,霜落空堂木叶疏。献赋不妨犹未遇,且将吾道狎樵渔。
一雨乍收暑,虚堂坐晚凉。萤光穿竹径,花气扑藤床。
卖老抛书课,扶衰藉药囊。平生爱秋夜,不惜数更长。
风凄梧自脱,露滴鹤知警。长空满秋思,高云寄孤永。
飞鸟倦斯还,退犹不失猛。循涂乏善步,利用愧短绠。
置身材不材,焉知非天幸。逍遥撰兹辰,烦嚣得暂屏。