墟落依林莽,茅庐出短墙。
儿童避车马,父老馈壶浆。
半湿田新雨,犹青枣未霜。
逢人问丰歉,一一叹声长。
迟日回轻暖,东风扫积阴。客愁眉上见,春意柳边寻。
健犊躬耕计,归鸿去国心。醉乡如可隐,会放酒杯深。
自是司花别有神,要凭诗句写花真。
风翻翠袖惬寒薄,雨湔红妆啼晕新。
为困未眠娇欲吐,将唇微褪笑如嗔。
牡丹芍药尤无那,君识莺声识燕身。
标薰江雪情偏韵,影墨窗蟾梦半回。
耐冻有何香可述,雅交还喜淡相陪。
从来造化有何私,自是梅花南北枝。
只为北枝太寒苦,东君消息故应迟。
行人立马闯烟梢,为底寒香尚寂寥。
是则孤根未回暖,已应春意到溪桥。
重岗复岭万千程,霜褪红稀步恰轻。
瞥有暗香松下过,不知何处隐梅兄。
平生足迹遍天下,正一东嘉却弗来。
行到刘山无所寄,谩留冷句伴江梅。
展开阅读全文
对酒歌,太平时,吏不呼门。
王者贤且明,宰相股肱皆忠良。
咸礼让,民无所争讼。
三年耕有九年储,仓谷满盈。
斑白不负载。
雨泽如此,百谷用成。
却走马,以粪其土田。
爵公侯伯子男,咸爱其民,以黜陟幽明。
子养有若父与兄。
犯礼法,轻重随其刑。
路无拾遗之私。
囹圄空虚,冬节不断。
人耄耋,皆得以寿终。
恩德广及草木昆虫。
陶令归柴桑,种菊满东园。累累故侯瓜,五色耀青门。
物畅乃适志,身约道弥存。世路浩漫漫,是处有波澜。
变故在须臾,忧来原无端。朝为云中龙,暮为阱中猿。
黄雀岂不高,挟弹有王孙。遗荣如敝屣,弃置宁足论。