山头多少往来人,香火争将瓦鼎焚。箫鼓下山人渐远,晚风吹起一溪云。
泉溜才通疑夜磬,烧烟馀暖有春泥。千层玉帐铺松盖,
五出银区印虎蹄。暗落金乌山渐黑,深埋粉堠路浑迷。
心知魏阙无多地,十二琼楼百里西。
曾经沧海难为水,
除却巫山不是云。
取次花丛懒回顾,
半缘修道半缘君。
早岁颠狂伴,城中共几年。有时潜步出,连夜小亭眠。
月影侵床上,花丛在眼前。今宵正风雨,空宅楚江边。
乾德初升九五爻,使臣颁朔到南交。尚方瑞兽新裁服,炎海人鱼定入庖。
岁贡包茅仍陆续,春归行李亦寥梢。还朝借我南游录,土俗民风要一钞。
中年多病稍相侵,委巷冲寒屡见寻。愧我且非当路客,因君真见古人心。
玉池洗药流香远,金匮储书烛理深。自笑贫家无以报,只将诗句当南金。
五色依然过眼迷,常时文彩映玻瓈。谁能灭没空骊牡,又是连蜷赋彩霓。
七里滩摇江月冷,四明山压海天低。自惭未得为知己,临别新诗亦漫题。
山行自好况清明,朝陵偶作东门行。青山百里恣奇览,怪哉风伯何无情。
怒木惊沙鸣不息,四野无人日无色。垂头阖眼信马行,咫尺有山看不得。
昌平少憩朝跻登,眵眼一洗犹瞢腾。夜深星斗光若动,黑云肤寸从东升。
归程复指昌平郭,万窍号呼止还作。曾闻飘风不终朝,我行三日三日恶。
平生万事多乖违,感尔风伯能追随。前日相迎今日送,眷恋岂要赓前题。
还家颒面坐未定,天日融和风寂静。
朝事不预闻,人事不复理。家事不复关,身事不复治。
翛然卧榻上,乃至无一事。长日谁与言,太原白居易。
城上高楼偶共过,吴王国里旧山河。一春风雨行游少,千古兴亡感慨多。
远近人家烟欲暝,东西树影水微波。沧浪一曲人归去,落日牛羊上浅坡。