平生腊八日,借钵受斋糜。
客路岁将晚,旅庖晨不炊。
持杯从破律,遣兴自吟诗。
何日依禅宿,钟鱼自有时。
流落天涯一病身,簿书丛里费精神。
殷勤照水窥华发,黄鸟声中又一春。
北风万木正苍苍,独占新春第一芳。
调鼎自期终有实,论花天下更无香。
月娥服御无非素,玉女精神不尚妆。
洛岸苦寒相见晚,晓来魂梦到江乡。
廉退辞荣早,清贫卜吉迟。
买山新兆域,从窆旧书诗。
松菊留三径,箪瓢遗两儿。
升堂旧宾客,执绋涕交颐。
虹长饮雨川无滴,苹末生风沼有波。
一扫烟云不知处,夜天如水泻银河。
驱马春山去,山蹊绕涧斜。
浅清沙岸水,疏瘦石岩花。
放荡从生事,殷勤向物华。
依微听鸡犬,深柳映人家。
展开阅读全文
上人稀出入,黄叶闭门深。
系马长林下,逢僧古殿阴。
相逢成底事,乘兴偶来寻。
静境亦何有,无言知祖心。
生平避浮俗,与物苦差参。
脱去犹未得,应埃嗟滞淫。
长廊秋日薄,古木野霜侵,
徙倚谁晤语,独归还独吟。
二年江上见春归,预想重来我未回。
淹速世间谁料得,只应相遇且衔杯。
岁穷阴不解,短日过墙微。
幽鸟穿林小,寒乌啄树饥。
冰霜崖岭壮,烟火井闾稀。
老拙安闲倨,无心厌食薇。
须知庖手有真如,合遣轮人笑读书。
拥褐蒲团深闭目,老人于此有工夫。