孝是人生百行源,先生於此道弥敦。白头犹作婴儿慕,青佩咸知师表尊。
几十百年绍书种,一方寸地植仁根。霜馀硕果今凋谢,重为斯文忆北村。
南为鹞,北为鹰,侧目下视烟光凝。
梁间燕雀何足问,鹏雏不敢当风棱。
一夜春风春草绿,纵化为鸠犹带目。
九霄翮铩气不折,独敛霜拳向空谷。
炙手自热君自寒,批鳞容易骑虎难。
山中猛虎犹自可,江上短狐射杀我。
红荷楚水曲,彪炳烁晨霞。未得两回摘,秋风吹却花。
时芳不待妾,玉珮无处夸。悔不盛年时,嫁与青楼家。
良人有行役,远在天一方。自期三年归,一去凡几霜。
登山凌绝巘,引领望归航。归航望不及,踯躅空傍徨。
化作山头石,兀立倚穹苍。至今心不转,日夜遥相望。
石坚有时烂,海枯成田桑。石烂与海枯,行人归故乡。
大道长闲闲,人心自草草。天地固无私,贤愚同一老。
谁信丹丘人,颜色常美好。我亦斯人徒,相从须及早。
君看东流波,日夜长浩浩。
幽人畏人知,深闺独闭时。莫令秋月入,照见妾空帷。
空中望海水,日暮动微澜。神州何偪仄,半落烟霞间。
少小戏嵩华,南鱼落星湾。七泽一朝枯,我亦非朱颜。
道逢两白鹄,欲下昆仑山。写书寄西母,早遣君王还。
四时隐南山,子欲适西戎。
朝望夫,暮望夫,
一夕化作山石枯。潮水去却回,
行人来不来。
小栏干上夕阳红,古树根头雪未融。
落尽梅花人易老,主张杨柳是春风。