新历在手心怕开,日月联翩相续来。
黄金散尽自一快,白发不贷真可哀。
无为健羡广成子,千二百年终有死。
胶不可黏西去日,刀何由翦东流水?酒无醇醨但痛饮,市酝上尊俱醉耳。
堂堂七尺死即休,不饱乌鸢饱蝼螘。
百年古谓风前烛,我逾七十饭不足。
亦知生世无工拙,久向人间耐荣辱。
今年上元灯满城,十里东风度丝竹。
蓬窗湿薪不御寒,独取残书伴儿读。
忽然得意见古人,半碗冻齑甘胜肉。
书生盖棺事未定,论著傥存终见录。
富贵无名岂胜数,意气空能骄世俗。
君不见拄天拄地邢君牙,不如诗人穷瞎张太祝!
承学虽云浅,初心敢自轻。
飘零为禄仕,蹭蹬得诗名。
抚事悲长剑,怀人感短檠。
不堪秋雨夕,鼓角下高城。
守岁全家夜不眠,杯盘狼藉向灯前。
相看更觉光阴速,笑语逡巡即隔年。
路落林湾得小庵,轩窗都在万松间。
兹游不为寻僧至,更拟缘云度一山。
了知人事近天机,苍狗斯须变白衣。
逋客几回惊鹤怨,弋人终日慕鸿飞。
由来灾怪自珠玉,不以贱贫安布韦。
我鬓已霜君可料,况堪七十古来稀。
药炉汤鼎煮孤灯,禅版蒲团老病僧。
儿女强修元夕供,玉蛾先避雪鬅鬙。
老去不自觉,岁除空一惊。
深知无得丧,久已罢经营。
黄卷讥前失,清樽借后生。
何年遂疏懒,伏腊任躬耕。
年更六十七,旬满三百六。
俯仰定何为,万事如转毂。
禅心澹不起,非人自歌哭。
芸芸初莫御,势尽行将复。
学道道可成,无心心每足。
守岁听儿曹,自笑未免俗。
三年不踏门前路,今夜仍看屋里灯。
照佛有余长自照,澄心无法便成澄。
追欢狂客去忘返,入定孤僧唤不譍。
更到西禅何所问,隔墙鱼鼓正登登。