远送新行客,
岁暮乃来归。
入门望爱子,
妻妾向人悲。
闻子不可见,
日已潜光辉。
孤坟在西北,
常念君来迟。
褰裳上墟丘,
但见蒿与薇。
白骨归黄泉,
肌体乘尘飞。
生时不识父,
死后知我谁。
孤魂游穷暮,
飘摇安所依。
人生图嗣息,
尔死我念追。
俯仰内伤心,
不觉泪沾衣。
人生自有命,
但恨生日希。
岩岩钟山首,
赫赫炎天路。
高明曜云门,
远景灼寒素。
昂昂累世士,
结根在所固。
吕望老匹夫,
苟为因世故。
管仲小囚臣,
独能建功祚。
人生有何常,
但患年岁暮。
幸托不肖躯,
且当猛虎步。
安能苦一身,
与世同举厝。
由不慎小节,
庸夫笑我度。
吕望尚不希,
夷齐何足慕。
一心忧国不忧家,掠面黄尘带晚沙。
邮传不通音问隔,家人夜夜卜灯花。
狐白足禦冬,贵其服无斁。何当大火流,忽以代絺绤。
物性自有常,时序忽复易。人生一世间,岂能调众适。
朝为人所推,暮为人所嫉。重之即丘山,轻之比蝉翼。
自非金与石,焉能不销铄。唯当慎尔仪,守一永不忒。
蓝缕牛衣亦可人,莫孤石火百年身。缘无骏马方求骨,岂有灵犀不辟尘。
博望仙槎通斗极,公孙高阁逼星辰。龙门壶口寻常路,齿冷人间最要津。
玉河桥下水如车,杨柳当门是我家。
飞过红尘三四点,有人骑马向东华。
白发黄尘一梦中,又将愁眼对春风。
不知夜雨能多少,染得桃花到处红。
斧柯不到处,恶木易成林。君子抱渴疾,偶然息其阴。
端人贵洁己,宁使霜露侵。事往悔何及,喟焉伤我心。
鼋鼎功名染指来,胡园山水亦悠哉。
可人最是猥园菊,不待秋风也自开。
闲携玉川碗,来上尹公亭。一水寂然碧,万山相对青。
诗心留月鉴,樵响隔云听。澹极忘今古,茶烟萦翠屏。