为客京华若转蓬,移家又向玉河东。谩凭白石看新绿,懒著青鞋踏软红。
三月风光浑梦鹿,半生事业尚雕虫。床头旧酝江南物,且约心知一醉同。
欲驾东吴万里船,西湖来赏绿杨烟。我
杖头驴背又微吟,君出深山我入林。邂逅不须交一语,春来花鸟总关心。
蓟门秋风天早寒,潞河生波杨柳残。沙尘吹衣日色薄,仙郎九月辞长安。
长安东下浮官舸,去去心驰大江左。人情往往计南北,委顺知君无不可。
忆我前年入国门,连珂接佩多乡人。岂无同朝欢,不及同乡美。
萧条逆旅中,吴音更堪喜。宦辙羁人不得齐,一朝散去各东西。
向来坐客日以减,子行更使吾惋悽。何如重为交游惜,再世通家非一日。
况也葭莩添姻戚,人生得意无南北。我漫惜君君自适。
建业江山天下奇,圣皇昔此开鸿基。穹宫杰构比丰镐,列职分曹同保釐。
百年形胜真雄壮,奕叶名家更清畅。画省雍容如列仙,簿书萧散清而閒。
坐曹读书百不关,有时骑马看钟山。
谁见匡庐百叠苍,轺车八月下浔阳。天开画障芙蓉出,风约银河瀑布长。
秀色从来堪揽结,壮游还待发文章。因君忽动江湖兴,便儗东林问草堂。
山林远志久封殖,误随小草辄轻出。
得似乾淳太史公,万古不磨董狐笔。
太史龙鹤山中人,玩心竹素如醉醒。
炼师喜为作妙供,灵昔相间丛卉生。
七年飘摇湖海客,生怕鱼鲤腐关膈。
圆规得自太史孙,清苦本来同气质。
十洲地产富琼芝,龙鹤何曾欠蕨薇。
与君约归如有期,跃鲤何用工姜芥胹。
潇洒新亭好,松长桂亦稠。
清秋集鸿雁,暇日劝觥筹。
既远含香直,何辞秉烛游。
主人情义重,终宴不知休。
先生高节昭流俗,未应名宦能羁束。
归来卜筑傍泉石,洒落轩楹照山谷。
外罗君子六千人,中有插架三万轴。
我尝一日坐其间,至今清兴犹堪掬。
古堞晴观涨,幽蹊缓踏莎。槐丝低挂蠖,桑茧自成蛾。
吏散庭花落,朋稀野雀过。却思前数载,官事猬毛多。
燕燕兮于飞,深深兮重闱。朝捲帘兮放燕出,暮捲帘兮待燕归。
朝朝暮暮兮燕无我违,胡然兮一旦燕惊飞而不下,怅巢是而人非。
万里兮乌衣,去此兮畴依。岂无连云画栋兮,诚不忍其故栖。
松楸郁郁兮京口之垄,逝将衔泥兮相孝子而营冢。