精神矍铄古须眉,介寿逢君七秩时。幸与德邻频问字,愧无仪献且陈诗。
门多立雪传元箸,座设扶风拥绛帷。更羡耄年真乐事,崭然头角四孙枝。
山畔倚层楼,群公暇日游。竹深亭不暑,树密径先秋。
幽鸟啼残梦,寒泉泻积愁。羲皇原不远,高枕此林邱。
同作天涯客,樽前惜别身。落花寒食雨,载酒永和春。
草色长亭路,鞭丝曲水滨。徘徊云树外,犹自望车尘。
上巳馀风景,芳辰集远坰.彩舟浮泛荡,绣毂下娉婷。
林树回葱蒨,笙歌入杳冥。湖光迷翡翠,草色醉蜻蜓。
鸟弄桐花日,鱼翻谷雨萍。从今留胜会,谁看画兰亭。
驿路春将暮,江流夜不停。孤舟随去住,一雨过清明。
野墓芊芊草,荒原树树莺。临风闲纵目,乡国倍关情。
袅袅青幡拂画栏,条风有信散严寒。年华不合簪新胜,面目惟须整旧冠。
凤阁记曾书帖子,虎林谁为荐辛盘。阳回两浙东西岸,满眼恩波海样宽。
清明暮春里,怅望北山陲(chuí)。
燧(suì)火开新焰,桐花发故枝。
沈冥(míng)惭岁物,欢宴阻朋知。
不及林间鸟,迁乔并羽仪。
在晚春的清明时节里,惆怅地望着北边的山陲。
新取得的火种闪耀着光芒,桐树旧枝上也长出了新的花朵。
我内心沉郁,愧对这新生的草木,也不好意思通知朋友举办欢宴。
还比不上树林间的飞鸟,能飞到其他地方,还能整理羽翼。
清明:二十四节气之一,在公历四月四日、五日或六日。暮春:晚春,即春末,一般指农历三月。
燧火:钻燧所生的火。
沈冥:低沉冥寂,用来形容心情。也作“沉冥”。岁物:指草木,因其一岁一枯荣,故得名。
迁乔:鸟儿飞离深谷,迁到高大的树木上去。有升迁之意。羽仪:翼翅。也用来比喻居于高位且有才德的人。
春风客里动经年,寂寞松楸入梦边。
斗酒谁为寒食奠,懒将杨柳插门前。
力为君王乞得州,补天示了石学心。
人才自係国轻重,吾道亦关公去留。
殿角才辞槐影日,船头便转荻花秋。
竞夸祖账都门外,谁识眉攒杜甫愁。
苦雾愁阴半日晴,薄寒轻暖过清明。
年年恼乱春风里,长避飞花拂路行。