鹊岩烟断玉巢欹,罨画春塘太白低。马踏翠开垂柳寺,
人耕红破落花蹊。千年胜概咸原上,几代荒凉绣岭西。
碧吐红芳旧行处,岂堪回首草萋萋。
几日韶华雪更侵,龙公试手本无心。寒留整整斜斜态,暖入融融泄泄阴。
著柳直疑香絮重,拥阶还似落花深。前头桃李应无恙,剩破相如买赋金。
空馀马鬣五湖隅,不见巫阳降紫都。万里云山栖大鸟,廿年风雨泣诸雏。
及门尽望西州树,此地曾还合浦珠。回首音容竟何处,白杨萧瑟惨啼乌。
春风走尘沙,鸟语满京国。东皇发潜润,土木变颜色。
桃李争妩媚,白红姹容饰。唯有松柏姿,依然蔽崖黑。
海波不起天风小,大鹏塌翅老荒岛。饥来乞食向小鸟,瓦缝粮空不能饱。
莺鸠飞抢纷榆枋,大鸟承讥黯自伤。天寒岁暮霜风急,云翼垂垂渐非昔。
君不见,天马踔蹄九垓褊,泥龙宛转石濑浅。龙侪蠙獭马槽枥,过者谁能一回睫。
徒闻邱平垄灭时,披榛破莽珍鳞骨。噫吁嚱,天苍苍兮野茫茫,天荒地老悲恨长。
白日速兮岸谷忙,一笑人间墓草荒。下为流丐上帝王,美人才士纷道旁。
身命化作黄埃黄,古今不独此鸟有如此,胡为为之俛仰摧肝肠。
且图日倒三百觞,醉挟巨管追电芒。砊磕淫裔莫敢当,矫首嘘气紫玉光。
上续修霓之修千丈强,吸尽云霾烟冱,与尔青天白日同翱翔。
玉龙昨夜起天涯,晓香团花一尺围。
莫放冯台帘卷上,怕惊钗畔宝莺飞。
吹角愁中初雁声,相怜相见不胜情。虎头恨在归蒙诏,羊舌交存过穗城。
第宅已空唯拄剑,蓼莪虽废尚携籯。与君同是流离客,聊赠穷途泪一倾。
新历才将半纸开,小庭犹聚爆竿灰。偏憎杨柳难钤辖,又惹东风意绪来。
琼瑶天半耸,风急六花飞。寂寞无人境,孤舟傍钓矶。
客艑高樯冒楚霏,月岩丛桂老春枝。
一杯来应伊蒲供,八法归刊斗薮碑。
鰌岸风生凉汐满,蜃天霞破暝楼危。
学该内外皆圆法,却要声闻是总持。