天机日与物华新,妩绿柔黄触拨人。
精采只消些子雨,腰肢无着许多春。
兴亡萤苑迷楼梦,荣辱孤山麯院尘。
醒眼年来浑看破,万缘分定不须颦。
君不见吴山高起千万丈,上有烟岚变化出奇状。
影照江流湖水地镜分,下抱太空各垂文光密星象。
晓日波平如熨横素罗,幽鸟低飞閒来往。岸芦石树小径斜,隔岭樵歌应渔唱。
山根湖脉下相通,福基寿域深且广。武陵主人偏嗜黄精淡可食,子孙皆换仙骨格。
望云何由并称觞,时复驰神到乡国。元气混沌含孝胚,圣人独知立兹德。
堂中高挂二仙图,木公金母若旧识。两颜不衰百岁期,际天海色苍茫浩无极。
卢城伤飒沓,郁水引游衍。虽非千里驾,发棹自成远。
郊原互盘纡,洲渚迭溶演。水波舷下割,日影帆上转。
巀嶪开一门,澄鲜豁双眼。层阿蔓绿萝,阴石滋斑藓。
坎流知所止,井汲当自选。怀金泉靡堙,不易心弥显。
讵以朵颐龟,取笑饮河鼹。亮为江海人,独契蘧生卷。
千载姑苏送客时。金昌亭畔柳如丝。于今一树无人种,怕与春风管别离。
巫峡巫山锦树春。垂杨垂柳著行新。东风不是贪飞絮,为觅天涯未见人。
已近清明尚剧寒,别筵佳月得来难。横流满地诗名贱,积雨骑春客袂单。
当代犹应思旧德,此才何意就卑官。宣南吾及交中散,花事年时未向阑。
长条攀折叹离披,底事人间管别离。
何惟龙津能御气,建章宫里斗腰支。
梦隔心悬又十朝,绿窗风雨坐无聊。九天屈注银湾水,那得凭空现鹊桥。
剪却牡丹春事休,莺应惆怅蝶应羞。绿阴满地无人见,倚遍栏干独自愁。
我识华阳林道士,步虚空里带淮腔。几年挂剑茅君洞,一夜渡船扬子江。
醉酒惯眠松下石,题诗爱近水边窗。仙家白鹤养无数,不惜人间借一双。