蜀魄声声诉绿阴,谁家门巷落花深。
游丝不系春晖住,愁绝天涯寸草心。
春暮适川上,意与流水长。时有白云至,远带松翠香。
手携渊明诗,倦坐据绳床。悠然宇宙间,是非两忘羊。
谈笑青云激壮怀,决科射策尚徘徊。超超麾电鞭霆手,落落昂霄耸壑材。
檐雨青灯官舍酒,乡心明月故园梅。快哉此去魁多士,万里骅骝道路开。
残烛犹存月尚明,几家帏幌梦魂惊。星河渐没行人动,历历林梢百舌声。
袁生尝有言,人不可无癖。天下难医是俗病,往往奇人有奇疾。
吴郎洒落风流人,何事捧腹常呻吟。自言此中多磈礧,遇事辄发谁能禁。
初如车轮辘轳搅,继乃干戈剑戟扰。但得一盏春融融,无那酒醒愁渺渺。
余闻此言三叹息,此症未许庸医识。余老世途屡折肱,请为放言代草檄。
君不见此中空洞自本来,何处崎岖得荆棘。会当笥经卷五千,兼可容卿辈数百。
有时五岳起立江河奔,有时青天万里云无迹。纷纷冰炭徒满怀,摩挲祗供一笑剧。
劝君不用纯灰三斛洗,世间亦无中山千日醴。酒不为功亦非祟,但请皈心向慈氏。
为君刬却人我根,到处常得轻安体。
枕上雨初歇,庭前花乱开。春风在高树,啼鸟去还来。
谁知春事妙无穷,费尽东君多少工。朝来再绕朱栏看,独有淮阳一朵红。
云头红上三竿日,烟际青来数点峰。
桑椹熟时鸠唤雨,麦花黄后燕翻风。
郑生在日常无食,身后恓惶又可知。
郭象有缘天付与,新租满碓不言饥。
浣花炫春澨,濯锦绚晴浦。
成都信繁会,此水工媚妩。
岂无濠上亭,蹙步难仰俯。
誓言违市朝,卜宅近幽阻。
沃沃葵苋畦,焰焰棠杏坞。
朝曦湿浅濑,暮色生远渚。
循涯咏未厌,引流络其圃。
蘋荇依篱樊,凫雁宿庭户。
长松百里外,物象争渺莽。
时平乏隐沦,蓑笠自歌舞。
岷江志东向,激射走吴楚。
胡为滞淫之,飞坎圣所许。