林间花自飞,物理不应悲。
偶对飘残地,休论艳发时。
有情香水面,无数点河湄。
蜂蝶含馀意,徘徊绕旧枝。
一夜春风拂苑墙,归来何处剩凄凉。
汉皋佩冷临江失,金谷楼危到地香。
泪脸补痕劳獭髓,舞台收影费鸾肠。
南朝乐府休赓曲,桃叶桃根尽可伤。
萧萧墟落暮云寒,坏曲薪歌浃野欢。
何处饭牛归路远,一声辛苦愬漫漫。
玉骨绡裳韵太孤,天教飞雪伴清癯,
林寒疏蕊半开落,野迥暗香疑有无。
庾岭风光仍似旧,汉宫铅粉莫相污。
惊心不必临空树,一白流空春便徂。
玄冥行令肃冰霜,墙角疏梅特地芳。
屑玉定烦修月户,堆金难买破天荒。
了知一气环无尽,坐笑千林冻欲僵。
力量世间谁得似,挽回岁律放春阳。
月地云阶暗断肠,知心谁解赏孤芳。
相逢只怪影亦好,归去始惊身染香。
渡口耐寒窥净绿,桥边凝怨立昏黄。
与卿俱是江南客,剩欲尊前说故乡。
展开阅读全文
桃李擅春事,酴醾为之殿。
岂不欲周旋,过日如掣电。
大风连三日,吹尽无余片。
留之岂有策,伫立情眷眷。
空令肠九回,竟欠语一转。
流年付芳草,樽酒孤胜践。
莺声入碧云,帘影满深院。
消摇绿阴间,风流属团扇。
欲舆梅为友,常忧不称渠。
从今断火食,饮水读僊书。
江都车马满斜晖,争赴城南未掩扉。
要识梅花无尽藏,人人襟袖带香归。