有灯无月不娱人,有月无灯不算春。
春到人间人似玉,灯烧月下月如银。
满街珠翠游村女,沸地笙(shēng)歌赛社神。
不展芳尊(zūn)开口笑,如何消得此良辰。
这样的夜,如果只有灿烂的灯,缺少皎洁的月,无以尽兴,这样的夜,如果只有皎洁的月,没有灿烂的灯,无以为春。
春天迈着轻盈的脚步来到人间,美人如花似玉,彩灯带着欢欣的笑意燃烧月下,月亮如水似银。
满街珠宝翡翠闪耀,那是春游的村女,歌声嘹亮,笙管悠扬,那是小伙在赛社神。
如果不尽兴游玩,开怀大笑,怎么对得起这样的吉日良辰?
社神:土地神。古代每逢社日(分春社,秋社两种)有祭祀土地神,祈祝丰收的习俗。
尊:古代盛酒器具。
碧落风清夜气寒,鸡人晓报漏声残。九天日月浮双阙,万国车书萃百官。
香散御炉钟欲定,诏传金马墨初乾。朝回闲忆千年事,惟有明良唱和难。
盘薄檐牙紫翠间,正缘天属得恬安。已闻名教兼三乐,况有家声到二难。
棠棣萼留春色好,鹡鸰原占洞天宽。友于谁复知真适,拾穗荣期似太漫。
珂里传柑日,金吾放仗时。楼台灯火淡,风雨管弦悲。
术眩明皇幸,仪尊太乙祠。千年成古迹,兀坐漫赍咨。
衰榆弱柳未经霜,已见飘零片片黄。雨后晚风生户牖,莫将灯火汗清凉。
嗟(jiē)以龙钟身,如何岁复新。
石门思隐久,铜镜强窥频。
花发新移树,心知故国春。
谁能平此恨,岂是北宗人。
叹息着这年老的身体怎么能像年一样循环更新呢。
在石门旁思索了很久要不要隐退,看见铜镜里年老的容貌忍不住再三窥视。
花又开了,路旁移来了新的树,我心里知道这是故国的春天来了。
谁能来扫平心中的不满呢?反正不是佛教的。
嗟:叹息。龙钟身:年老的身体。龙钟,年迈。
谁能……北宗人:当时国家正遭受战火,此句表现自己身为佛教中人对战争的无能为力。北宗:佛教禅宗的一派,以神秀为代表。
星粲宝灯连九市,水流香毂渡千门。姮娥似有随人意,柳际花前月半昏。
帝里风光上元节,乌衣旧巷共经过。
樽中酒渌宁辞醉,梁上尘飞祇欠歌。
坐听禁城传玉漏,起看河汉转金波。
主人爱客春宵永,彩笔题诗奈乐何。
纸鸢风过,扶路饧箫热。江桥酒旗青处,草色裙腰接。
扑水红英万点,过眼芳菲节。数声新鴂。秋千索外,唤起春人试罗屧。
不信玄都梦里,历尽华发劫。百尺无主香台,断续残钟咽。
鸡酒招魂几许,钱纸灰成蝶。照人啼靥。端端正正,却是桃花旧时月。
碧纱烟语,恩怨无端的。分明宋墙东畔,帘箔几重隔。
扶梦花镫宛转,不照伤心色。后期今夕。青天碧海,未道相思是无益。
蜡苣灰犹有泪,惜别筵前滴。罗带诗本无题,出意机中织。
千万秦筝素手,莫放危弦急。凤帷鸳席。能拚憔悴,知否金钗未堪擘。