霁色开晴望,春风破客颜。绿纡东去水,青起北来山。
魏府方期往,共城已梦还。芳菲梅坞盛,要醉竹花间。
西林收雨鹁鸠灵,卷被开窗对晓晴。
风日醉花花醉鸟,竹门啼过两三声。
驰骛竟朝暮,似缘饥冻迫。如何百年间,区区为形役。
世途寡相知,腼颜徒自饰。所获既非宝,所丧良可惜。
生理固草草,进退量我力。岂乏希世荣,前车已当阨。
流光急奔马,素业纷断织。圣道卒未闻,怛焉增内惕。
刺桐花开山雨晴,绿树上有黄鹂鸣。杖藜出门看山色,恰见小池新水生。
引蔓匏瓜已上棚,向阳葵槿正繁英。南窗一觉羲皇梦,卧听西畴打稻声。
雨断风回忽报晴,山颠初日挂铜钲。
云烟藏迹千峰翠,草木增华两眼明。
桑野枝空蚕杼歇,溪泉溜急水车鸣。
鸟啼花笑浑如喜,此去山斋只一程。
风生柳港雨晴初,尘鞅何曾识我庐。
燕僦落红沾几席,日移嫩绿上琴书。
伤春未许樽无留客尤怜馔有鱼。
自觉归田便野性,不妨竟日带经锄。
久雨淋漓天亦厌,一声霹雳洗层阴。
青山愁似故人面,初日明如烈士心。
扫石安排朝晒药,约僧准备晚听琴。
清宵那更当三五,剩把金樽对月斟。
江水灌稻田,饥年稻亦熟。舟中爱桑麻,日午因成宿。相承几十代,居止连茅屋。四邻不相离,安肯去骨肉。书生说太苦,客路常在目。纵使富贵还,交亲几坟绿。
蔷薇花已谢,芍药拟下坡。
午阴有嘉树,景序犹清和。
日得诗篇咏,门无俗客过。
笋胎今岁少,荷叶小池多。
春去余旬日,夏云已嵯峨。
吾去年嗟矣,身事笑蹉跎。
但欲卧白石,幽岩扪青萝。
已与心料理,不必问如何。