孤舟容膝自能安,咒合滩声十八盘。江树迎人如旧识,青山过眼倩谁看。
烟横吴岫知春早,暖入平湖见雪残。载得一乘归静社,手翻千卷解空观。
越王台上望,秋色最堪怜。五虎罗青嶂,双鸿破碧天。
芙蓉充杂佩,蟋蟀伴孤眠。欲觅知音者,雷阳路几千。
邹阳休上书,缧绁非所耻。祸虽如风飙,义命有根柢。
次公从长公,讲经狴犴底。闻道在崇朝,夕死亦可矣。
刑以惩小人,怀之在君子。匕鬯苟不隳,何妨惊百里。
委运与思愆,并行正相倚。古人大业成,皆自忧患始。
逖泉已矣又菇蕕,半壁乾坤只恁休。
频岁建杓移北斗,何人持节救东瓯。
烟蜚樯艣风涛怒,云锁楼台日月愁。
南望羊城天欲暮,可堪回首问神州。
老龙起深夜,来听洞箫声。酒尽客亦醉,满江空月明。
民瘼民依廑圣衷,频劳法驾出深宫。五年巡狩符虞典,万世安澜颂禹功。
此日幸分青镂笔,当时亲傍玉花骢。难将荡荡巍巍德,写入金泥玉检中。
荼垒明朝满市新,一杯灯下旧吟身。
流年细检颁来历,往事都成扫去尘。
薄有田庐聊卒岁,可无沟壑尚迟春。
殷勤照取田蚕看,同是鸡豚社里人。
西风吹醒战场魂,走石飞沙夜打门。十万骷髅衔口叫,愁云乱窜月光昏。
当门悬泉一线白,绕屋稻田千亩青。
未论茯苓能解垢,且教月色满空庭。
江南画史谁第一,徐熙写生妙无敌。
宝轴多藏卫霍家,香奁尽贮金张室。
忆昨华清水殿西,夜深轻辇随风移。
清香冉冉落歌佩,秀色娟娟侵舞衣。
晓来宫阙秋风起,翠倒红欹玉池里。
不禁摇落恨无穷,惊叹年华逝流水。
芙蓉小苑曲江头,烟景萧疏异昔游。
披香露冷鸳鸯怯,太液波寒翡翠愁。
将军留客多幽暇,清簟疏帘时看画。
就中宋玉最多情,秋思都将彩毫写。