奉命筹军国,非关玩物华。新凉犹未至,馀暑正方赊。
鸣骑依残渡,行旌带晚霞。无劳呵殿急,恐警野人家。
星星双鬓已惊秋,尚窃州符只自羞。官冗更无丞掾委,谁哀老子得遨游。
浓春烟景尽销沈,槐夏风光归思深。最不可人花里菊,十分秋意似侬心。
讽讨穷修晷,颇悦古人情。
周楚先河滥,汉晋浩波横。
吐吞烟霞混,组绣阳春生。
妙化犹九转,巧拙非一程。
隋侯自朗莹,和氏自温明。
既使瓴甋竞,又俾鱼目争。
所以绝琴者,千载不复鸣。
天外鱼书绝,征人岂念家。可怜小儿女,夜夜看灯花。
剑影愁怀落酒深,虚庭芳树静愔愔。壶中天地知何世,月下山河只有阴。
暮雨才归神女梦,春风先入少年心。平生意气谁能会,付与无弦独夜琴。
西风飒飒动长林,斗酒沽来伴月斟。
慷慨未应忧短褐,悲歌元不为秋砧。
谁云塞马年年健,自是君门浩浩深。
世祖丰神似高帝,楚囚珍重莫沾襟。
霜降草花落,林柯亦纷披。
耿耿园中菊,煌煌发幽姿。
良夜积华露,花叶繁以滋。
风流贤史君,澹然与花期。
黎旦曳杖去,采掇欣忘疲。
佳色弥清兴,明艳侔晨煇。
雅尚已千载,神交此一时。
秉芬寄遐想,载咏閒居诗。
气清秋改容,景晏山益奇。
佳处要领略,忘言心自怡。
客来无可语,坐见花阴移。
夕英浮冻醴,痛饮须反卮。
巀峰山峡间,有地窄如掌。虽得百二谋,硗确非沃壤。
胡雏姿相异,图虑似不广。如何蚁封微,欲作南面享。
孤城出云层,遗址尚千丈。我来一把酒,慷慨追昔往。
崛起亦奇才,晋室方肮脏。敢与南阳公,逐鹿中原上。
灼灼庭前花,春风斗红紫。随荣复随谢,盛衰偶然尔。
草木岂无情,谁能一生死。我思更如何,欲种菩提子。