城市方炎热,村墟乃尔凉。
拂窗桐叶下,绕舍稻花香。
独鹤警秋露,双萤明屋梁。
卧闻机妇织,感叹夜初长。
老子从来薄宦情,不辞落魄锦官城。
生前犹著几两屐,身後更须千载名。
楼外雪山森晓色,井边风叶战秋声。
一尊尚有临邛酒,却为无忧得细倾。
闲何阔,逢诸葛,畏人常忧不得活。事不谐,问文开,不蹋权门更可哀。
即今白发如霜草,一饱茫然身已老。惟有躬耕差可为,卖剑买牛悔不早。
年丰米贱身独饥,今朝得米无薪炊。地上去天八万里,空自呼天天岂知。
苦雨几终月,新晴喜夕阳。
扶行呼稚子,随意下茅堂。
草茂知獐健,巢新觉燕忙。
兴阑归亦好,袖手独焚香。
富贵功名不拟论,且浮舴艋寄烟村。
生憎快马随鞭影,宁作痴人记剑痕。
樵牧相谙欲争席,比邻渐熟约论婚。
晨舂夜绩吾家旧,正要遗风付子孙。
汤沐身轻念出游,近春原野霁烟浮。
楼阴雪在玉三寸,云罅月生银一勾。
穷巷客稀常足睡,暮年诗退不禁愁。
乡邻无事冬耕罢,独倚篱门数过牛。
由居谢来客,病体喜新凉。
幽草上墙绿,落花沾土香。
捐书心自息,听雨梦偏长。
菰叶邻人饷,欣然独举觞。
三江郡东北,古戍郁嵯峨。
渔子船浮叶,更人鼓应鼍。
年丰坊酒贱,盗息海商多。
老我无豪思,悠然寄醉歌。
千钱买轻舟,不复从人借。
樵苏晨入市,盐酪夕还舍。
岂惟载春秧,亦足获秋稼。
有时醉村场,老稚相枕藉。
常侵落月行,不畏恶风吓。
无为诧轩车,此乐予岂暇。
水满池塘叶满枝,曲廊危榭惬幽期。
风和海燕分泥处,日永吴蚕上簇时。
闲理阮咸寻旧谱,细倾白堕赋新诗。
从来夏浅胜春日,儿女纷纷岂得知。