西蜀称天府,由来擅沃饶。云浮玉垒夕,日映锦城朝。
南寻九折路,东上七星桥。琴心若易解,令客岂难要。
春阴黯淡蔽人家,野水新生尚露沙。客子未归寒食近,满城风雨落梨花。
灵岳何年帝子游,遗踪閒得共冥搜。千寻怪石看疑堕,万壑长松听欲流。
寺记齐梁馀断碣,人思李郭有虚舟。凭高久坐烟霞晚,一笑真成汗漫游。
荒村三月不肉味,并与瓜茄倚阁休。
造物於人相补报,问天赊得一山秋。
雨过盘池起绿波,夜来添得几圆荷。
单衣不奈春寒恶,却美杨枝挟纩多。
林樱堕红珠,打着琴上弦。山人时一笑,爱此声琅然。
长云不离天,森林不去地。俯仰斯人徒,天地同气谊。
千里亦匪遥,并驾歌戾止。人生重相知,何论疏皆异。
一盖孔程倾,杯酒元黄懿。谁云此襟期,古今乃殊致。
缅兹良晤难,好怀安可寘。莫惜携手迟,但愿断金利。
仰首思停云,元亮有同志。世路崎崄多,转盻忽如弃。
赠子写绸缪,永慰旅中意。
客宿楞伽宫,秋深白露中。云归千涧满,月出万山空。
兵甲何时息,琴尊此夜同。张华有宝剑,醉拔舞雌雄。
篁深雨过月色青,湿萤几点风穿棂。秋声满江龙一吟,江空漠漠悬疏星。
凤凰城头石花吐,雷击老树蛇骨腥。鬼雄骑鼋潮际上,暗藤如山走漆灯。
绝顶新秋生夜凉,鹤(hè)翻松露滴衣裳。
前峰月映半江水,僧在翠微开竹房。
初秋的山峰入夜已带着寒意,栖息在松树上的仙鹤微微一动枝头的露水便滴滴哒哒落打在衣服上。
前面山峰的倒影映在江面上,一片翠绿之中隐隐约约看到一个老僧的身影轻轻的推开了竹门。
绝顶:山的最高峰。
翠微:青翠的山色。