我无四目与两口,但在人间更事久。
死生元是开阖眼,祸福正如翻覆手。
消磨日月几緉屐,陶铸唐虞一杯酒。
既非狗马要盖帷,那计风霜悴蒲柳。
灶突无烟今又惯,龟蝉与我成三友。
判知青史无功名,只用忍饥垂不朽。
人生宦游亦不恶,无奈从来宦情薄。
既不能短衣射虎在南山,又不能斗鸡走马宴平乐。
惟有钓船差易具,问君胡为不归去?片云雨暗玉笥峰,斜日人争石旗渡。
渡头酒垆堪醉眠,白酒醇酽鲈鱼鲜;菰米如珠炊正熟,蓴羹似酪不论钱。
翁唱菱歌儿舞棹,醉耳那知朝市闹。
城门几度送迎官,睡拥乱蓑呼未觉。
燕燕尾涎涎,横穿乞巧楼,低入吹笙院,鸭鸭觜唼唼,朝浮杜若洲,暮宿芦花夹。
嗟尔自适天地间,将俦命侣意甚闲。
我今独何为,一笑乃尔悭!世上悲欢亦偶然,何时烂醉锦江边?人归华表三千岁,春入箜篌十四弦。
白日未易归,悄步庭中间。蝉鸣高树枝,鸣声一何閒。
何知金飔袭,微质坐来捐。世末竟难期,焉在誇少年。
亮无根株固,误使百忧煎。
东家有美人,日日理红颜。春风爱如花,玉立当门前。
西家有美人,曲局不成鬋。觕衣蔽韶质,深闺闲茂年。
荡子乐行游,共誇东家妍。愿君弃所知,愿君重所捐。
轩皇亿万纪,三光恒若斯。人生百年内,譬若朝露晞。
前者吾不作,后者亦焉知。平生异荣贱,冢墓识为谁。
华榱及膏亩,安得遂相携。托体于子孙,痛痾各自支。
株株同根蒂,叶叶自轻离。蒙庄等彭殇,终复脩文辞。
尼轲固随化,垂言亦庶几。
长安车马逐芳菲,可向天涯叹滞违。名就不嫌方朔醉,官贫肯学曼容归。
青山是处江南色,白雪从他蓟北飞。若问故人丘壑事,于今战后颇能肥。
汝家老天纲,逆旅识马周。鸢肩复火色,腾上不久留。
人主狎片言,车前呵八驺。耳孙曰庭玉,间行至幽州。
文皇薄朱邸,钓奇出旁搜。环卫十二介,一一雄貔貅。
中有天人姿,胡髯挺如虬。太华压千岩,海王朝万流。
再拜献祯符,契若钵水投。老官太常丞,不爱鸣雌侯。
象贤如客师,宛尔绍箕裘。邂逅睹之子,倜傥非常流。
自云少衿裾,亦晓攻坟丘。献书光范门,十上九不酬。
是以飘然去,立挟南夷酋。金印垂入腰,弃之若蜉蝣。
落魄宇宙间,耻与鸟鼠俦。晚知太常裔,令我慨前休。
示汝卷一编,汝当思聿修。七尺长彪躯,燕颔仍虎头。
未审投笔时,亦曾揽镜否。吾闻公侯始,其后必见收。
七叶鸣珂巷,带砺等河丘。往往靖难勋,昔受若祖谋。
勿孤人相编,貂蝉在兜鍪。
席帽西风吹欲欹,冲寒来践故人期。携将赵璧愁偿汝,佩得虔刀舍赠谁。
斋舫论心初纵酒,河梁分手又成诗。祥乌莫恋中丞柏,好向长杨借一枝。
昭昭阳春色,令我好容姿。庶草各自骄,谁能念先萎。
秋气发鸣蝉,噭噭多伏悲。逝水但知东,逝日但知西。
人生坚强志,乃欲与时违。