坦坦春庄一望赊,而翁卜筑远纷华。田连阡陌惟栽黍,水满池塘乱奏蛙。
酒熟每邀邻叟饮,诗成常向野人夸。笑他名利奔趋客,马足车尘良可嗟。
自愧亦何得,高人辱远寻。联床经日久,看月每更深。
几点忧时泪,百年为道心。明朝分袂去,谁更是知音。
光岳气完通海峤,纲常任重属胶庠。珠州勿谓非沂水,芹泮谁怜远庙堂。
模范已知师仲节,英才行见出文庄。故园昼锦休迟恋,化雨春风好播扬。
小时不识数,两手道十五。
醉来学骑马,堕马亦不苦。
日暮狂歌草泽中,月出东墙那怕虎。
一年两年复两年,短发萧萧鬓可数。
千重饥寒傍泰州,日出日没坐一楼。
风帘不动杏花雨,冒雨冲花问客舟。
舟泊平沙天喜晴,谁家楼上踏歌声。
探囊沽酒不尽醉,醉死溪山鬼亦清。
手谈心力拙,耳语口脂香。以旧相思告,将新嘉会忘。
乡音方半改,卷发尚前妆。既见终疑梦,悬心犹未降。
楚国当年滥政刑,子胥何事亦鞭平。
当时若有权轻重,止合终身去郢城。
峨峨日观出云层,西麓灵庵寄佛乘。金地阙人安大众,玉京选士得高僧。
霜刀断腕群魔伏,钿轴存心奥义增。顾我旧山泉石美,湔除诸恶赖贤能。
远望更嵯峨,长松挂绿萝。浮云归太华,高阁倚晴河。
露溢蝉声急,岚光雁影多。酒酣人散后,明月满山坡。
戎装元不碍儒冠,盗贼潜窥胆自寒。金鼓声闻三里外,旌旗影庇四民安。
肯从叶力多君子,愧不同盟是酒官。和气酿成年可卜,晓来喜见雪漫漫。
水隔群物远,夜深风起频。霜中千树橘,月下五湖人。听鹤忽忘寝,见山如得邻。明年还到此,共看洞庭春。