山村梅开处处香,醉插乌巾舞道傍。
饮酒得仙陶令达,爱花欲死杜陵狂。
江上梅花吐,山头霜月明。
摩挲古藤杖,三友可同盟。
造物作梅花,毫发无遗恨。
楚人称芳兰,细看终不近。
冰崖雪谷木未芽,造物破荒开此花。
神全形枯近有道,意庄色正知无邪。
高坚政要饱忧患,放弃何遽愁荒遐。
移根上苑亦过计,竹篱茅屋真吾家。
平生自嫌亦自许,妙处可识不可夸。
金樽翠杓未免俗,篝火为试江南茶。
家是江南友是兰,水边月底怯新寒。
画图省识惊春早,玉笛孤吹怨夜残。
冷淡合教闲处著,清臞难遣俗人看。
相逢剩作樽前恨,索笑情怀老渐阑。
幽僻嚣尘外,清凉水木间。卧风秋拂簟,步月夜开关。
且得身安泰,从他世险艰。但休争要路,不必入深山。
轩鹤留何用,泉鱼放不还。谁人知此味,临老十年闲。
百万曾提阃外兵,君王西北问长城。埋轮疏上豺狼避,横槊诗成虎豹惊。
川入大非晨按垒,河当无定夜移营。雕弧白马翩翩去,尽遣降王款帝京。
近看遥见总风标,不拣疏村自断桥。
大士定中蒙素衲,太真浴起却红绡。
别修花史为题品,高倡离骚伴寂寥。
岁晚道人心似铁,爱香怜影尚魂销。
竹绕疏篱水绕村,一枝无语更黄昏。
暗香似识骚人意,月澹无风自入门。
枯梢横出竹疏疏,挟雪吹香梦自孤。
立到夜深难着语,怕渠去说与林通。