商道昔波荡,周王纲九围。
二子如冥鸿,翩然独高飞。
周粟固可耻,薇亦周之薇。
云胡挟孤愤,了不悟众诽。
天地有正气,日月无斜晖。
惜哉权一字,谬误无已时。
武德纣之虐,贤者诚知之。
为欲扶此教,之死不原违。
吁嗟臣道薄,千载常凄其。
欲上西山望,草际露未晞。
故人何处望,秋色满江濆。入水溪虫乱,过桥山路分。
鹤归松上月,僧入竹间云。莫惜中宵磬,从教梦里闻。
爽籁入孤舟,长淮度急流。九重天万里,一日客三秋。
旧箧将捐扇,新衣欲制裘。不堪清梦觉,欹枕忆林丘。
濯陇雨晴春水生,人人驱犊陇头耕。太平不在笙歌里,只听前村打稻声。
平生有壮志,不解儿女悲。兹晨出门去,忽复伤乖离。
所思别双亲,万里将远违。再拜辞膝下,涕泪交两颐。
去冬在京国,父书累见贻。为言老母病,衰羸殆难支。
念汝久不见,日夕长相思。感此发深叹,傍偟若无依。
恨不生羽翮,清风度郊圻。诘朝抗短疏,顿首叩皇扉。
陈乞暂归省,以慰臣母慈。圣王敦孝理,优诏特许归。
悯臣恳悃意,更赐驿传驰。圣恩诚浩荡,已志尚惊疑。
归来入里门,问讯从邻儿。答云近平复,踊跃喜无涯。
升堂展家庆,小试斑斓衣。童稚尽惊喜,欢声溢庭闱。
亲颜倍欣怿,顾问来何时。江湖多险艰,道路邈逶迤。
况兹雪霜候,恐复伤汝肌。起谢幸无恙,祗惭归省迟。
一荷父母庇,再荷明主知。剪烛坐深夜,开筵泛琼卮。
偕我弟与兄,献寿语嬉嬉。以兹晨夕间,定省得暂施。
于焉洽欢庆,庶用伸我私。岁序忽云改,东风振芳菲。
韶光不相待,王事有程期。促装复载道,欲去不忍辞。
亲故强我别,何堪共凄其。人生穹壤间,出处须合宜。
退当竭营养,进当思有为。我情两难即,徘徊欲何之。
浩歌向空碧,引睇浮云飞。
飓风吹沙沧海翻,鱼龙鼎沸烟尘昏。群雄窃据宇内裂,纵横杀戮相并吞。
吴山之东越江曲,贼势猖狂肆残毒。平凉千里烟火稀,豺虎纵横绕空谷。
周家父子耽文儒,流离奔窜无安居。一朝邂逅入俘虏,仓皇宁顾千金躯。
若翁视子心犹苦,况是高堂有大母。子欲捐生赎父身,愿得承颜慰延伫。
强贼凭陵恣忍心,缚之竟坠中流深。嗟哉孝子义不辱,牵衣随父行俱沈。
彝伦泯坠王纲坏,白日无光泣神鬼。长遣当年双旅魂,遗恨今犹结渊水。
真人御宇诛强凶,万方尽入甄陶中。史官采录笔懿行,令名耿耿垂无穷。
希贤希圣又希天,治国齐家此一肩。德业文章传世久,我今宜勉自童年。
妾乘油璧车。
郎骑青骢马。
何处结同心。
西陵松柏下。
春来一月雨,米斗钱三千。江空尽绝市,灶冷厨无烟。
我从莆城来,四望良凄然。滨海皆食淡,逻卒相寻挻。
累累起夫役,庶局供熬煎。玉食宁几何,千百俱并缘。
祇今二月节,何暇及种田。使臣询民瘼,当务固有先。
近仓有陈粟,庶解朝夕悬。州县价一平,乡闾自然宽。
欲言事何限,何当息民肩。
林峦残雪霁,净土独游频。
鸟似忘机客,山疑入定人。
灵花飘不尽,古木自无春。
坐悟衣珠在,空经累劫贫。