天地道方否,人才散于野。遭时乃云合,岂有平生雅?
英雄造世宙,其才自天假。书或仅上口,名或不能写。
古来真英雄,屈指几儒者?文人习目论,动叹人才寡。
我自不英雄,奈何责天下!
绿野阳膏动,春旗出晓衢。
川长罗后乘,林转隐前驱。
早蕊红粘杏,轻苞紫缀榆。
桑郊不敢问,直为使君愚。
羁栖海上州,岁晚得师游。句泻碧潭月,篇成清夜秋。
云根龙洞锁,花气蜜房收。此理何人达,营营枉白头。
凌雾朝阊阖,落日返清川。簪组方暂解,临水一翛然。
昆弟忻来集,童稚满眼前。适意在无事,携手望秋田。
南岭横爽气,高林绕遥阡。野庐不锄理,翳翳起荒烟。
名秩斯逾分,廉退愧不全。已想平门路,晨骑复言旋。
堂上风光雪透梅,罗浮消息又春来。当筵锦绣成嘉祝,绕膝斑烂愧菲才。
洛社声猷元有谱,汾阳寿祉岂无媒。看翁调鼎归閒日,何限恩波被草莱。
身不能飞秖自愁,闭门卧病尽高秋。无因去作山人客,长啸清风十二楼。
西城好在朱夫子,屈指经年隔笑谈。
忽枉尺书相劳苦,更蒙绿柿远分甘。
似闻欲访严陵濑,何惜暂辞弥勒龛。
已约桐君候舟楫,当令风月往迎参。
昨暮日入我当出,今朝日出我当入。
日出入兮无停轮,我甫孤征向人急。
辚辚双履翻数千,天街磨成宝镜鲜。
念欲且息不得息,两胥掖我高于肩。
汝饥不能倩我饱,汝亦劬劳堪自保。
世间到处有羊肠,何必唏嘘歌蜀道。
当时已恨隔重阍,不道重阍尚有门。
玉皇高拱蓬莱殿,一水盈盈碧海尊。
封疆在上地,钟鼓自相和。美人当窗舞,妖姬掩扇歌。