巴水天边路,啼猿伤客情。迟迟云外尽,杳杳树中生。
残月暗将落,空霜寒欲明。楚人皆掩泪,闻到第三声。
山楼四面敞清风。俯深林、户牖玲珑。雨后一凭栏,直望尽海云东。
栏干外、影接垂虹。夕阴转,满壑松涛浩浩,花露濛濛。
拥邺侯书架,老我此楼中。从容。启云窗高朗,微凉夜、秋纬横空。
襟袖拂星河,鸡三唱、晓日通红。同志者、二三良友,侍立青童。
问茫茫宇宙,屈指几豪雄。
那伽大定极清凉。迥超乎、赤黑青黄。一点菩提心,忽凝作草头霜。
忽飞出、百道寒芒。寒芒内,芬陀零乱,鸑鷟翱翔。遇牧牛童女,稽首雪山王。
茫茫。真如梦如幻,如泡影、露电流光。一撮土之多,霎时间、微妙严庄。
从定起,皂已身心齐化,物我相忘。便随波逐浪,大海水无量。
襆被西来信马蹄,洞云深处寄禅栖。长林漫道知音少,犹有高人策杖藜。
东风入江树,古巢发新枝。有鸟将二雏,中道失其雌。
大雏就口食,小雏鸣且悲。感之涕如雨,念我靡依时。
悠悠八年所,冥漠恫馀思。峡江匪云远,昨夜梦见之。
眷焉问婚嫁,摽梅当及期。念子方食贫,何以为行资。
含颦拜稽首,妹氏今远离。严亲重颐养,家督敢言疲。
同气亦无几,黾勉分所宜。闻言似颜解,抚慰不能辞。
明发一追省,苍茫沾我颐。幽明渺以隔,精爽尝相随。
生事尺寸间,俯仰愧埤遗。雁鸣桃花发,母也重犹夷。
荏苒日斯迈,胡然天一涯。不能慰重泉,安用生儿为。
十驿褒斜到处慵,眼前常似接灵踪。江遥旋入旁来水,山豁犹藏向后峰。鸟径恶时应立虎,畬田闲日自烧松。行吟却笑公车役,夜发星驰半不逢。
相逢听一吟,惟我不降心。在世忧何事,前生得至音。蒲多南去远,汾尽北游深。为宿关亭日,苍苍晓欲临。
重阳七日月当圆,高坐禅师祝万年。
梦里五更闻齿录,凡夫有非是贪眠。
北山梨花千树栽,年年清明花正开。
薛君好事两邀我,骑马看花携酒来。
看花出郭我所爱,况是梨花最多态。
我牵尘俗不得赴,花本无情花亦怪。
君今折花马上归,索我细咏梨花诗。
冰肌玉骨未受饰,敢以粉墨图西施。
东坡先生心似铁,惆怅东阑一枝雪。
重门晚掩沉沉雨,疏帘夜卷溶溶月。
月宜浅淡雨宜浓,淡非浪白浓非红。
闺房秀丽林下趣,富贵标格神仙风。
一枝寂寞开逾遍,朵朵玲珑看应眩。
皓腕轻笼素练衣,娥眉淡扫春风面。
自须玉堂承露华,何事种向山人家。
不愁占断天下白,正恐压尽人间花。
江梅正好怜清楚,桃杏纷纷何足数。
只有银灯照海棠,海棠亦是娇儿女。
玉山道人苍壁立,胸少万斛松煤汁。
吐作千年古怪藤,独带西湖烟雨湿。
元气淋漓草木活,太阴菌蠢蟲蛇蛰。
须萦翠雾瘦蛟走,睛扎玄珠黑龙泣。
神剜鬼刻字崛奇,水精火齐光陆离。
天魔擎来帝青实,鲸波涌出珊瑚枝。
墨花酣春马乳涨,醉梦渴想西凉姿。
风窗秋疑直弃语,露架夜忆虬柯垂。
须叟掩卷何所见,月落庭空无影时。