高鼻胡奴入汉关,皂旗千队射雕还。君看万古昏星月,洗出中华叠翠山。
山作青龙左右盘,扶桑西影拂桑乾。日月光华朝万国,天留北海作长安。
汉有洛阳子,少年明是非。
所论多感概,自信肯依违。
死者若可作,今人谁与归。
应须蹈东海,不但涕沾衣。
诸偶缘安有,实相非相偶。
虽神如季咸,终亦失而走。
一时谋议略施行,谁道君王薄贾生。
爵位自高言尽废,古来何啻万公卿。
满窗风叶送新凉,人在红尘巷里藏。午坐岸巾初睡足,更呼茶椀净烧香。
清暑钱塘舶趠风,潮随帆影度空濛。不妨放浪江山外,应笑驱驰朝市中。
年少绿衣宜养志,时平黄卷合书功。南来桐树彫零甚,喜子清扬趣不同。
郊居多幽香,衣被风雨之。樵青采掇归,清气尤华滋。
枰棋了胜败,蛮触彼一时。鲜鲜何满丛,瑶葩赋山栀。
久无归田人,今喜子去禄。
移家汉水滨,日见汉水绿。
川鳞可为饔,山毛可为蔌。
竟岁厌往还,行堤乐风俗。
青巾艑上郎,漆鬓颜如玉。
倚樯临落照,独唱江南曲。
听若在江南,欢然自为足。
我心虽有羡,未遂平生欲。
更期毕婚嫁,方可事岩麓。
买山须买泉,种树须树竹。
泉以濯吾缨,竹以慕贤躅。
此志应不忘,他时同隐录。
樯头飞去乌,夜夜啼声碎。
犹不如水禽,双栖向烟外。
烟外少分张,渚间多翳荟。
休同八九子,反哺人谁爱。