红芳开绣户,碧草衬斜阳。
楼上频回首,思君道路长。
东南自有匡庐山,遂与天地增篱卫。
山根插入彭蠡湖,峥嵘背杀三江势。
地因人胜古有语,於乎万物随兴废。
学馆林宫客不栖,千岩万壑堪流涕。
文采昔贤今尚存,讲堂寂寞对松门。
松门桂华秋月圆,拄杖高寻万古源。
梅岭古色照石镜,扶桑丹霞迎我轩。
绝顶坐歌霜月静,石潭洗足芝草繁。
更有冠者五六人,峭崖穷嶂同攀搴。
草行有时闻过虎,旦暮时复啼清猿。
我今胡为公务牵,蟋蟀在户难久延。
出山车马走相送,落日遂上鄱阳船。
生徒绻恋集涯浒,孤帆月照仍留连。
情深过厚亦其礼,谫薄窃劳诸贤。
明朝伐鼓凌浩荡,五峰双剑生秋烟。
情高忽凌厉,步健轻巉缅。葛弱亦须扪,崖滑每独践。
涉清爱重屡,探阻遗惊眩。始兹陟五峰,遂憩松不巘。
岩桂纷始华,石耳翠可卷。追想白鹿迹,伊人竟何遣。
触端绪自萦,薜荔况在眼。慨叹意莫置,顾望日已晚。
夕湖浴岑峭,流光灭兰坂。命酒写幽独,鸣琴且游衍。
捷步竞先鸣,达人贵沈几。鸿鹄翅摩天,于世常高飞。
煌煌冠盖朝,疏也乃独归。谁云伤秋子,而为鲈鱼肥。
彼哉枌榆俦,岂知千仞辉。
五老峰前数亩宫,坐凭云水镇南东。山人骨相千年外,洞主心期一赋中。
题壁定知谁不朽,望洋真觉我难穷。太山顶上蓬莱近,何处青鸾欲御风。
故乡久别断音书,早晚归来一室虚。门巷似前何所别,仅无径草费芟除。
窗风猎猎举绡衣,睡美叭应枕簟知。
忽有黄鹂深树语,宛如春尽绿阴时。
山云忽低回,四郊纷白雨。老农荷锄归,布谷桑间语。
相劝一何勤,一鸣再三俯。老农感禽意,岂惮东作苦。
嘉谷已函活,尚待明月煦。小儿未解事,大儿远服贾。
农器已可陈,锄耰在梁梠。入室惟老妻,出汲抚罂甒。
长歌咏考槃,洒落正休官。爱竹临溪倚,携书坐石看。
足烦犹解屦,发秃自忘冠。愿为无多欲,持身到处安。
若问如是是此心,能思能索又能寻。
汝心底用他人说,只是寻常用底心。