涕泪已消残腊尽,入春所得是惊心。天倾已压将非梦,雅废夷侵不自今。
安息葡萄柯叶悴,夜郎蒟酱信音沈。好风不度关山路,奈此中原万里阴。
题红叶清流御(yù)沟,赏黄花人醉歌楼。天长雁影稀,月落山容瘦,冷清清暮秋时候。衰柳寒蝉(chán)一片愁,谁肯教白衣送酒?
题诗在红叶上让它带着情意承受御沟的流水飘走,观赏菊花的人醉卧在歌楼上。万里长空雁影稀疏,月亮落了远山变得狭长而显清瘦,暮秋时节到处都是冷冷清清的景象。衰败的杨柳,寒秋的鸣蝉,天地间一片哀愁,这时节,有谁肯送酒来和我一起解忧?
红叶:化用唐代红叶题诗配佳偶的传说。传说大意是某宫女题诗在红叶上,投入御沟承受水流出宫外,被某士子拾得,后巧结良缘。白衣送酒:指江川刺史王弘派白衣仆人在重阳节给在篱边赏菊的陶渊明送酒事。白衣,古代官府衙役小吏着白衣。
湘浦离应晚,边城去已孤。如何万里计,只在一枝芦。
迥起波摇楚,寒栖月映蒲。不知天畔侣,何处下平芜?
几行归去尽,片影独何之。暮雨相呼失,寒塘独下迟。
渚云低暗度,关月冷遥随。未必逢矰缴,孤飞自可疑。
肠断墓门道,青青小草春。死生皆作客,去住各因人。
徒有皋鱼泣,空怜季路贫。客途今日梦,应阻大河滨。
亢阳日为虐,携子招提游。颇解文字饮,主宾相劝酬。
四纪驹过隙,废兴嘅前脩。颓然北窗卧,竹树涵新秋。
濡毫一挥洒,凉飙雨飕飕。薄暮酣且歌,缓步归林丘。
鳅湖之阴龙蜕骨,常见群仙与龙集。一朝掘地得龙珠,暖雾浓岚光不没。
黄昉细滑凝土脂,紫晕斜回带泉脉。怪来鳅湖云气黑,何代何年有奇迹。
乃知非龙亦非珠,玉女明星散金碧。不是青囊一卷书,咫尺幽冥永相隔。
虾须蟹眼即龙媒,罔象羵羊应龙出。精灵感动谁得知,一笑看珠缨断绝。
君不见吴城山,洞庭浦,剑气飞空人共睹。当时蜿蜒顾其母,一念能回帝关虎。
泪花落石尽成珠,珠石固知相比数。君家儿女亦纯孝,见石思亲意凄楚。
惜君茕茕在中路,虚幌寒衾自朝暮。蜀国蛾眉自可怜,石镜沈明照千古。
岂是高人宅,居然竹树幽。家贫千卷在,野阔一窗收。
山卉浓如锦,湖船静似鸥。莫言腰脚胜,近已怯登楼。
欲食不敢食,合栖犹未栖。闻风亦惊过,避缴恨飞低。水阔缘湘困,云寒过碛迷。悲鸣感人意,不见夜乌啼。
一片好诗如片月,半生愁杀镂冰公。
多情误心苦为乐,众体疑於异却同。
向度手抄方刻枣,数茎发在已如蓬。
江湖醉墨争驰骋,谁识冉灯夜夜红。
群儿只解秘金玉,百岁作痴空润屋。君家胜味渠不知,掉头归来北窗读。
插架整整三万签,谁何有书真不然。是中文字到蝌蚪,补亡应得由庚篇。
异锦千囊更妙好,中有玉奁藏小草。不烦脱帽苦挥毫,漫说惊蛇杂飞鸟。
摩挲鼎彝自笑语,碧晕堆花久瘗土。悬知百好堕儿戏,此物一出吞万古。
客来错恶初不解,把玩慇勤定为怪。我知此老极不浅,规模正欲超三代。