酒力初消梦未成,空阶滴雨到天明。不须身在阳关外,白发应添四五茎。
锦吹牙旌捧传轩,千官鹄立贺正元。十年供奉铜龙署,今旦传开白虎樽。
共羡使星人是法,毋轻秋省室曾温。知君蒿目多吁画,为借椒香奉至尊。
东门之梓,其文理兮。岂其枳哉,毋若而毁。
东门之鸑,其文郁兮。岂其鵩哉,毋若而诼。
与君相见暂开颜,近事惊心梦不閒。俗薄转增贫惫后,数奇偏老是非间。
苍蝇到处难为璧,黄雀飞时可论环。尘世偶然那足怪,男儿脚底五名山。
别侬浴蚕日,忽作缲茧时。侬不食桑叶,腹中那得丝。
江北尘高战鼓酣,惜无赤壁顺风帆。
城池险固为楼百,郡邑萧条有户三。
明主依然劳圣虑,诸君岂得尚清谈。
呜呼颇牧不复作,谁与儿郎共苦甘。
夕烽一夕彻甘泉,铸印分弓玉座前。
天狗如雷防急变,佛貍死卯竟讹传。
汉家岂可无三策,胡运何曾有百年。
夺到斯人处,词林亦可悲。
世间空有字,天下便无诗。
尽出香分妓,惟留砚付儿。
伤心湖上冢,谁葬复谁碑。
建学多通显,何为尚布衣。
不闻行聘久,始悟设科非。
落日君寻店,深山我掩扉。
几时残烛下,重听讲精微。
恕汉唾师德,酒徒拳伯伦。
吾评此二士,颜子后无人。
棚空众散足凄凉,昨日人趋似堵墙。
儿女不知时事变,相呼入市看新场。