保庇孤根逄圣主,矜修晚节顺天机。
空门自有清凉地,不向红尘议是非。
非才遍历清华地,悟佛方为止足身。
浮名浮利莫相试,三千世界一微尘。
展开阅读全文
乘风上天款天语,天公不怒雷公怒。
烟霄一斥下人间,豺狼旁午归无路。
欲度三吴血盈川,欲泛九江兵闇天。
扶筇却出徽城去,去天一握五危巅。
水陆辛勤已足矣,雪花更开九万里。
英雄困饿古犹今,莫学儿曹生愠喜。
展开阅读全文
我涉江东路,平地雪盈尺。
明日登芙蓉,晴天开晓日。
朅自婺源来,阴雨连朝夕。
瘦马逼云际,又断檐间滴。
顾我亦何人,市朝欲扫迹。
平生诗酒交,落井仍下石。
那知涉畏途,乃烦造化力。
要知万里行,人谪非天谪。
衡云霁韩愈,海市呈苏轼。
君知此理不,鬼物护狂直。
似是轮囷老蠹鱼,尚饶兰露入铜蜍。
诗亡正恐鲁无史,士贱岂容秦有书。
世味几时回橄榄,秋山随地著蘧庐。
多情樵客能相问,莫有余閒赋子虚。
屏迹舍人巷,灌园居士桥。花开不旋踵,草薙复齐腰。
蛤哭明朝雨,鸡鸣闇夜朝。未能全独乐,邻里去招邀。
已绝经年笔,仍关尽日门。身谋嗟翠羽,人事叹榕根。
蔬食风掀市,楼居水破村。岭南霜自薄,何得鬓边繁。
风雨三间屋,乾坤一腐儒。
营生妻笑拙,学古客言迂。
坐久灯花落,吟成砚水枯。
方书俱遍览,无药可医愚。
家徒四壁在,短鬓坐黄昏。微月临周幌,清风拂杜轩。
閒来忘业障,静极见天根。俯仰乾坤里,谁人知我尊。
春阴晴复阴,因物悟浮生。
杜宇乡心重,杨花世事轻。
知非蘧伯玉,觉是晋渊明。
此意谁人会,骑牛访偶耕。