梅园想见绿增深,竹迳遥知筍出林。
坐底未能成一出,只缘多病与多阴。
秋来鼠辈欺猫死,窥瓮翻盘搅夜眠。
闻道狸奴将数子,买鱼穿柳聘衔蝉。
王郎婚友平生期,学问文章过吾党。
一见悬知白璧奇,三年未负青云赏。
苏秦六印自多金,陶朱再相宜藏镪。
贫贱相知乃为贵,功名所在何须枉。
邺王城下倒清樽,子云书中幂蛛网。
樽前惜别语万千,门外催发人三两。
自从相见开青眼,无处会面如天上。
倾壶倒树驻车马,岂但呼灯照甖瓬。
平生相从忘岁月,手足割裂诚迷惘。
譬如旁人看疥癞,未易能去肤发痒。
但愿自思恩爱闲,勿以眼前剧愁想。
吴均诗语多奇揭,苦倩鸳鸯谢明月。
昭亭川上此禽闲,为寄吴郎我西发。
西归千里浮轻舟,夜观蟾光逆水流。
水流东海月西海,各去虽殊意常在。
月偏皎皎随人行,水亦沄沄非浪改。
酒盆龙杓闲到吟,梅花重叶将谁采。
春霁重行行,行行在墟里。
摅怀厌楼观,寓兴欣山水。
断壁翠连云,寒流清见底。
主人开禄樽,下马临芳芷。
澄溜泻湾漘,跳波生石齿。
园林始弄萼,皋垅时鸣雉。
谈谑忘机心,笑言惊俗耳。
旷哉兹日游,何羡稽山美。
天地深恩讵可忘,寤生忠孝两俱亡。身从何出翻囚母,国是谁封敢射王。
丙戌冬在孟,谒公洪城居。公称外司徒,公年良倍予。
予时上酬公,不以贱自疏。乃心重民教,兴言辄踌躇。
紫阳不可作,白鹿有遗墟。顾瞻感茂草,岁月成精庐。
鸣铎思所托,拳拳徇虚誉。四方名利尘,欲以一袂袪。
我行匡庐野,引望情纡如。借问公来不,东南巳悬车。
悬车夫何为,庶以返厥初。既云返厥初,世情亮奚馀。
大块胡不仁,夺此一老且。伤哉勿复道,天地有盈虚。
红蜡妆梅冷未黏,柳条偷暖作纤纤。高楼残白谁家雪,尽日天寒不捲帘。
远别离,明当入蜀去。
酒酣日落客心惊,起与仆夫先议路。
引车在庭牛在槽,桐枝袅袅秋风豪。
别情惆怅气不下,酒觞翻污麒麟袍。
缓缓清歌慰幽独,不惜更长更烧烛。
赠君发上古搔头,莫易此心如此玉。
平生每笑花飞片,东家吹落西家怨。
但得归时似别时,相知何必长相见。
耕田衣食苦不足,悠悠送子长河曲。
同行不可别未忍,日暮河边仰天哭。
男儿从军薄妻子,妇人随夫誓生死。
封侯佩印未可知,不道沙场即为鬼。