日出何杲杲,薤露不长保。人生在世间,岂能长寿考。
穰穰陌上尘,离离坟畔草。殇子与彭篯,胡然较迟早。
瞻彼薤露晞,感叹伤怀抱。
饮马长城窟,水深没马腹。朝发祈连山,暮宿太原谷。
男儿事格斗,安能讳杀戮。昨日新战败,死者什五六。
残血吹腥风,尸骸路相续。身死自不悲,所痛在骨肉。
嗟哉杞梁妻,哀哀城下哭。
老夫元是良家子,少年流落戎行里。能将一剑净烟尘,几入重围身不死。
累累金印肘间悬,塞上驰驱五十年。已羡功勋载盟府,久看姓字书燕然。
一朝谢病归岩壑,门外萧条可罗雀。身经百战未龙钟,犹向人前誇矍铄。
宝剑年多锋锷销,枥中老骥鸣萧萧。戎衣挂壁成尘土,旧日红旗颜色凋。
一自投閒经几载,请缨壮志还应在。遥望沙场愿裹尸,犹思铜柱标炎海。
锋镝今年去备边,连营烽火通甘泉。多少材官俱束手,无人贾勇能登先。
将军闻此气勃勃,目眦裂尽冠冲发。便往投书献至尊,雄心誓欲探虎窟。
据鞍顾盼出辕门,垂老还堪报主恩。但令此去清沙漠,不管金鎗臂上痕。
别时曾一折,羌管不堪听。愁锁眉同翠,娇回眼共青。
征途悲雨雪,古驿望流星。却恨飞空絮,随波化作萍。
绣斧遥持出未央,上方云日驻清凉。水晶禅室堪悬榻,薝卜花林细认香。
猿鹤故山今好在,烽烟闽海远相望。功成早绾黄金印,归向东篱续旧觞。
艳阳二三月,杨柳枝参差。每逢双燕子,忆得别君时。
忆得别君时,遗君珊瑚枕。君行佳丽地,何人荐君寝。
越女性如绵,吴妓情似纸。夫君浪子心,吹作东西水。
前月父书来,道君游淮北。今月见君字,知作江南客。
江水自清流,照君不照妾。
酌君易州之清酝,被君吴阊之纤缟。男儿二十无所成,腰肢一半没青草。
趁轻健,买騕褧,哭声多,笑声少。黄金荡尽君莫嗔,古来饿杀几贤人。
卷叶寒来多少时,形言眼语亦能知。白头闻得无生事,学把胡珠唤老师。
长城水呜咽,夜夜作秦语。问子何代人,防胡旧军旅。
冤魄滞孤魂,不得归乡土。白水洗白骨,瘢尽水酸楚。
洗多成黑流,水性毒于蛊。立马古战场,长嘶待天雨。
东海有大鱼,罔罟无能近。
砀然一朱水,蝼蚁得而困。