行年九十未龙钟,惭愧天公久见容。醉解病人诗解瘦,不如世世作春农。
蹇驴清晓掠湖堤,缓辔迎凉帽影低。
露拆渚莲红渐闹,雨催陂稻绿初齐。
先秋叶已时时堕,失旦鸡犹续续啼。
不是老来忘睡美,戴星南亩惯扶犁。
秋风万木霣,春雨百草生,造物初何心,时至自枯荣。
惟有山头石,岁月浩莫测,不知四时运,常带太古色。
老翁一生居此山,脚力欲尽犹跻攀;时时抚石三叹息,安得此身如尔顽?
射的山前系短篷,快如鱼鸟出池笼。
试临清镜枯颅茁,不待丹砂两颊红。
逐妄百年真自苦,造微一日有余功。
不须更说岷峨约,已觉蓬壶在眼中。
圣主乘乾临斧扆,小臣承诏上丹墀。
宁知齿豁头童後,更遇天崩地陷时!泣至眼枯无血续,梦随魂断独心知。
白头才尽空濡笔,宁继生民生武诗。
身似枯禅谢世麈,岂容收歛强冠巾。
庾郎三韭不妨饱,晏子一裘何恨贫?栖冷每怜鸡唱早,云开初见月痕新。
闲中有味君知否,熊掌驼峰未是珍。
东归剡曲只三程,旅泊还如万里行。
灯影动摇风不定,船声鼞鞳浪初生。
曳裾非复白头事,瞑目那求青史名。
归去若为消暮境,一蓑烟雨学春耕。
马蹄连早暮,车尘细如雾。
谁知此路边,高阁下风驭。
颇传秋月夕,语笑联杖屦。
始知僊与人,混迹无异处。
我来想鸾鹤,稽首祈一顾。
飞僊不可见,惟与白云遇;白云如有情,傍我栏角住。
借问何山来?云惊却飞去。
故箧开缄一怆情,断缣残幅尚知名。
翩翩戏鹊如相语,汹汹惊涛觉有声。
柳暗正当烟未歛,花穠仍值雨初晴。
百年手泽存无几,虫蠹尘侵秖涕横。
曩自白帝城,一马独入蜀,昼行多水湄,夜宿必山麓。
时闻木客啸,常忧射工毒,蜿蜓蛇两头,踸踔夔一足;岂惟耳目骇,直恐性命促。
稍历葭萌西,遂出剑阁北,奴僵不敢诉,马病犹尽力,我亦困人客,一日带屡束。
最忆苍溪县,送客一亭绿,豆枯狐兔肥,霜早柿栗熟,酒酸压查梨,妓野立土木。
主别意益勤,我去疲已极,行行求旅店,借问久乃得。
溪声答歌长,灯焰照影独,村深寒更甚,薪尽烧箦竹。
须臾风雨至,终夕苦漏屋。
於时厌道途,自誓弃微禄。
犹几三十年,始谢祝史职。
君恩念笃老,内阁使寓直。
亦思秋豪报,力惫蓺黍稷。
却寻少时书,开卷有惭色。