碧蔓凌霜卧软沙,年来处处食西瓜。
形模濩落淡如水,未可蒲萄苜蓿夸。
五更潮落水鸣船,霜送新寒到枕边。
报道雾收红日上,野翁犹盖短篷眠。
风赋义趣深,传训或得失。
後人语虽浅,辨识犹百一。
欧阳最我知,初时且尚窒。
比以为橄榄,回甘始称述。
老於文学人,尚不即究悉。
宜乎与世士,横尔遭诟唧。
誓将默无言,负暄方抱膝。
非非孰是是,都莫答问诘。
岁暮宣参军,辞如鲍昭逸。
粲然倾明珠,褎我颇过实。
便言楚江萍,光彩侔旭日。
自惭流浪踪,不得蒿芹匹。
复为苦硬句,酬报强把笔。
物景有先后,春工无旧新。追欢成杳霭,寄咏苦逡巡。
湖水与濠接,岸亭将寺邻。艳花簪舞髻,弱藻罥重缗。
客奏桓伊笛,人歌柳恽蘋。何尝烦几案,自得去埃尘。
纵语曾忘倦,从游未觉频。赋诗高压古,下笔敏如神。
每想魂俱往,终知梦是因。广骚常慕屈,感遇亦希陈。
借问摛词者,当时别乘人。喜公移幕府,连赏二州春。
琴声类筝笛,俗手多一律。伊嚘悦儿女,焦急涴桐漆。
予尝为作评,当是养心术。大弦宽而和,小弦精且密。
制作务高雅,资材在清实。既鼓复以歌,其气可平壹。
昨从东海君,置酒风月室。欢然十指间,挥弄俄顷毕。
洒落冰雪容,辉润金玉质。人品既如许,古乐复在膝。
顾予面生尘,见之颇自失。急归卧南山,十日不敢出。
散庵常喜沙随字,更莫说他湍石翁。忽得行书难独享,急将回施散庵中。
风霜江浙又穷冬,瓶锡飘然寺寺钟。爵服岂能三事衲,轩车多欠一枝筇。
君先灵运当成佛,我比樊迟愿学农。想得禅家人不到,山门惟有白云封。
涧道迷蓬藿,山空且熟眠。雨多从蔽日,风横任吹烟。
欢喜收笺翰,提携到酒泉。更逢初斸笋,急急和新篇。
士固贵诵说,人亦要力行。气质到深厚,心术尤分明。
贵贱易迁变,是非多战争。直宜刚且正,无复弱而平。
千古雄文造圣真,眇然幽思入无伦。
他年未免投天禄,虚为新都著剧秦。