长夏少人事,官閒帘户深。枕凉秋入梦,林密翠交阴。
适欲非吾事,谋閒遂此心。绝交吾岂敢,觅句识知音。
绝域山川饱所经,客蓬岁晚任飘零。词源未得窥三峡,使节何容比二星。
萝茑施松惭弱质,蒹葭倚玉怪殊形。齐名李杜吾安敢,千载公言有汗青。
召陵初服荆,首止复宁周。瓜瓞既云茂,楚氛亦奚忧。
伟哉一匡功,首盟至葵丘。胡为曾西子,兴言贻彼羞。
宣王有遗烈,江汉至今流。舍彼僣王罪,世远及胶舟。
孝子贵几谏,忠臣纳嘉猷。羽翼制君父,嗟兹乃诡谋。
图伯巳如此,震矜何足尤。春秋不获巳,世降日滔滔。
将无彼善者,桓公谁与侔。
中庭夜气凉于水,坐看青天转玉盘。万里清光明海宇,十年杀气暗长安。
闺人只忆丹心苦,战鬼偏怜白骨寒。我欲排云叫阊阖,璚楼玉宇路漫漫。
天台罹洚水,平陆几成渊。
经理阅再祀,民瘼犹未痊。
将令田里安,须得牧守贤。
畴咨能俾乂,佥曰蓬莱仙。
君侯宽且明,履节金石坚。
吏事素精敏,公心无党偏。
分符膺重寄,为政将奚先。
租赋盍蠲减,狱讼无淹延。
奸黠须禁戢,阨穷当悯怜。
庶销愁叹声,播作谣颂传。
使华闻有命,丹书下日边。
复使兹郡民,鼓舞戴二天。
政成彻丹扆,驿召归甘泉。
嗟予十载间,稠叠同班联。
学馆暨郎省,昕夕相周旋。
喜君驾朱轓,恨我违英躔。
同寅举饯觞,佳句联华笺。
枯肠强搜索,缀缉仅成篇。
垂涕凭回信,为语柳园人。情知独难守,又是一阳春。
二八泉扉掩,帷屏宠爱空。泪痕消夜烛,愁绪乱春风。巧笑人疑在,新妆曲未终。应怜脂粉气,留著舞衣中。
局促返旧居,鸡犬共一轩。缩头床下雨,眯眼灶中燔。
南风怪事发,正当子夜前。排墙得生命,再拜告九圆。
臣年已五十,否极不终还。发言多冒人,举足辄违天。
半生滨十死,两火际一年。莫言茅屋陋,宾客非等闲。
鬼目不相瞷,而逊华堂坚。其理不可解,辨说空田田。
昨者刘伯绳,为我不安眠。仆本方外人,岂终保丘园。
少小为儒不自强,如今懒复见侯王。览镜已知身渐老,买山将作计偏长。荒凉鸟兽同三径,撩乱琴书共一床。犹有郎官来问疾,时人莫道我佯狂。
鸿飞冥冥不可弋,当时肯入搜罗中。暂往自为故人屈,竟归不与馀子同。
眇视富贵意谁识,大关名教功奚穷。近来士气颇卑懦,舣舟祠下歌清风。