日薄霜清十月天,马蹄声里送流年。
店当古路三叉处,山似孤云两角边。
淹泊自悲穷不醒,衰残更著病相缠。
榆关瀚海知何在,目送飞鸿入暮烟。
侠气峥嵘盖九州,一生常耻为身谋。
酒宁剩欠寻常债,剑不虚施细碎雠。
歧路凋零白羽箭,风霜破弊黑貂裘。
阳狂自是英豪事,村市归来醉跨牛。
衣食须耕稼,无端浪出游。
客途南北雁,世事雨晴鸠。
蓬转何时已?灰寒善自谋。
江湖千万里,何处久渔舟?
西山樵路隔重云,溪水微风起谷纹。
暑退忽惊秋渐晚,夜长已与昼中分。
菰蒋入馔浑家喜,碪矸催寒并舍闻。
新作篝灯学僧样,与儿同策读书勋。
展开阅读全文
马蹄连早暮,车尘细如雾。
谁知此路边,高阁下风驭。
颇传秋月夕,语笑联杖屦。
始知僊与人,混迹无异处。
我来想鸾鹤,稽首祈一顾。
飞僊不可见,惟与白云遇;白云如有情,傍我栏角住。
借问何山来?云惊却飞去。
穷每占周易,闲惟读楚骚。
病随灾渐退,嬾与拙相遭。
投枕灯初上,披衣日已高。
清愁亦可剪,无处买并刀。
息倦登耕陇,乘闲弄钓舟。
安能书咄咄,且复送悠悠。
穷巷谁来往,村醪自献酬。
何妨晏平仲,岁晚一狐裘。
云族初疑雨,风生忽快晴。
半窗松竹影,绕舍鸟乌声。
看剑心犹壮,开书眼渐明。
余年真已矣,不复问君平。
江路轻阴未成雨,梅花欲过半沾泥。
远来不负东皇意,一绝清诗手自题。
风雨从北来,万木皆怒号,入夜殊未止,声乱秋江涛。
渺然老书生,白头卧蓬蒿,闭门不敢出,裂面风如刀。
邻人闵我寒,墙头过浊醪;时哉一昏醉,新橙宜蟹螯。