万里同晴八月秋,耆英想像洛中游。相逢笔底翻三峡,共诧人间有十洲。
舞袖卷回云又过,禁钟催散月还留。将诗酬酒吾何敢,早已输公第一筹。
昔闻赵州老,老大犹汎爱。说法利人天,机缘不胜载。
当年镇府话,盖以小喻大。具眼领略之,于兹岂无待。
呜呼后来者,见趣远不逮。又闻东坡公,谪居饱鲑菜。
暮年海南住,几席溪山对。自馔一杯羹,老狂犹故态。
最喜霜露秋,味出鸡豚外。乃知作诗本,口腹不无赖。
风流二大士,妙处无向背。在家与出家,相投若针芥。
先生今复然,秀句笔端快。谁云修法供,游戏出狼狈。
一饱待明年,桑麻歌佩佩。
紫轻半百远分贻,正值文园病渴时。
不液果如孙楚赋,金柯未数上林奇。
断牙颇觉飞泉绕,老态惭非饤玉姿。
无限世间蒸食者,令人那解识檀梨。
大禹曰咨咨太康,女何乐于田,十旬弗返。百姓离逖,女厥绪用殄。
洛汭汤汤,流于冀方。曷归曷归,我心忧伤。
大禹曰咨咨太康,敬哉有土母,荼毒下民。母曰民小,母我崇尊。
天自我民明威。
大禹曰咨咨太康,天命难忱,慎德者昌。维帝克堪,奄有万方。
乃罔攸序,上帝殛罚女。
大禹曰姿咨太康,母游于盘,母荒于田。母小人是庸,嗜货靡不颠。
母曰予一人,天下予何,天方降尔瘥。
大禹曰咨咨太康,彼曰不臧,是谋是从。此曰既经,寔戾是戕。
不念尔祖,独不念尔土。呜呼敬哉敬哉,天罔私骘女。
沈约耽诗太瘦生,青门又作苦瓜行。谁知谷口酸相似,反恨蜂饴不世情。
行路难,不待人情反覆间。人情有正方有反,有仰方有覆;
当其未反未覆时,尚觉彼此两相关。如今人情首尾都险绝,安有正反、仰覆之二端。
呼天谈节侠,指水结盟坛;芬芳可以佩,甘美可以餐。
此时蜜中已藏剑,岂有肝胆许所欢。吁嗟乎!吾不能如鹿豕之蠢、木石之顽,安能与人无往还;
往还未竟凶隙成,闭门静坐不得安。行路难,念之使人心胆寒。
万事皆从适意休,何须快马骋长楸。
高人鼓吹鸣蛙地,当世神仙笑躄楼。
燕到捲簾如旧分,花开逢雨最闲愁。
僧来更学尝茶诀,白乳枪旗带露收。
京华逆旅,转头岁月十年中。悠悠真赏难逢。牢落黄金已尽,仆马亦龙钟。但平生豪气,未减元龙。临江故封。吴与蜀,渺西东。此幕聊堪一笑,且叹途穷。扁舟南下,正霜落荆门江树空。诗有兴、说与飞鸿。
重阳近也,枫残菊嫩不胜秋。远峰相对如愁。且喜闲斋无事,脱帽暂淹留。
看张郎新句,潇洒风流。
吟仙醉侯。问此乐、人在否。花下双螯在手,一笑奚求。
红灯影里,听清谈、靡靡胜王刘。更何用、赵瑟齐讴。
风翻雷吼动乾坤,赤鲤腾波势独尊。无数閒鳞齐上下,欲随春浪过龙门。