鲥鱼出水菖蒲长,松陵江上逢端阳。龙舟竞渡事萧瑟,廉纤细雨僧堂凉。
王瓜槜李那得致,白芷自袅炉中香。尚思佳节会良友,荒厨炙酒开蒲觞。
严翁五十饱识字,鬓边白发垂秋霜。巽卿清疏孝宰静,坐中二妙谁能当。
其余数子各媕雅,议论足令吾军张。皇天似为慰羁旅,此会难得非寻常。
梅风拂槛助森爽,栀花蕉叶交芬芬。须臾酒罢客亦起,负手来往循长廊。
默思稚齿过此日,榴花浓压东家墙。中山进士须似戟,婵娟小妹凝红妆。
纷纷鬼妾与鬼马,杂遝左右相扶将。堂中悬挂好画手,抱看惊汗流如浆。
西邻姊似斗心巧,停针不绣双鸳鸯。蒲人艾虎手自缚,为我插鬓驱灾祥。
枇杷累累比金弹,杨梅细核夸先尝。二十年来讶飘忽,感时触事空自伤。
儿童光景足摸拟,闭目往往游其乡。洗盏更酌不堪说,恐令四座沾衣裳。
宦躯真沐漆,放怀北岩去。
行行如蔍境,渐入幽绝处。
湿翠欲沾衣,晴云乱生屦。
滩声时抑扬,岚气互吞吐。
松寒韵笙竽,碣石装钟虚。
朱实嫋碧藤,白羽明翠坞。
提壶忌人醒,市醑邀我沽。
野果枝头寻,水光空中度。
饮少辄颓玉,山灵劳拱护。
起来一凭栏,件伯是佳句。
此景几百年,却待予全付。
吟成石点头,喜极石应语。
何处一鸣鹤,而作赏音和。
仰峰人所仰,隔江不受呼。
正如山中人,九诏不一顾。
传闻唐卫公,挟册曾此寓。
皋夔读何书,瑰誉响千古。
一生拗介甫,政坐读书误。
公乎傥可作,同草遂初赋。
家贫忽暴富,菜种二十七。
痴儿不解事,问我何从得。
于义苟有违,吾宁饥不食。
荆溪水腥泊船早,落日无人行古道。
髑髅有眼不识春,东风吹出青青草。
荒基犹认是人家,败栅曾将当城堡。
当时压境兵百万,不脱靴尖堪蹴倒。
短兵相接逾四旬,毒手尊拳日攻计。
内储外援可消沈,一缕人心坚自保。
孤臣可守土性命,赤子效死涂肝脑。
朝迁有爵愧降附,幽壤无恩泽枯槁。
愿笺司命录英雄,收拾忠魂畀穹昊。
鸣弓日晚骋霜蹄,灞上飞花踏作泥。辛苦塞垣多少恨,五陵春色醉中迷。
秋阴漠漠掩重门,宝鸭香消火尚温。南雁不传沙漠信,满庭衰草自黄昏。
意气浓投倾盖时,惜君才大爱君痴。
应知摩诘诗中画,都是将军画里诗。
放眼莫嫌吴地窄,探奇偏向禹陵迟。
片帆千里悬明月,不尽滔滔九曲思。
陶令归柴桑,种菊满东园。累累故侯瓜,五色耀青门。
物畅乃适志,身约道弥存。世路浩漫漫,是处有波澜。
变故在须臾,忧来原无端。朝为云中龙,暮为阱中猿。
黄雀岂不高,挟弹有王孙。遗荣如敝屣,弃置宁足论。
此地曾经驻跸来,秦皇遗迹尚崔嵬。
采穷沧海无灵药,归到骊山有劫灰。
万里黑风迷鬼国,一杯弱水隔蓬莱。
诗人吊古应多思,落日高丘首重回。
职事相填委。文墨纷消散。
驰翰未暇食。日昃不知晏。
沉迷簿领间。回回自昏乱。
释此出西域。登高且游观。
方塘含白水。中有凫与雁。
安得肃肃羽。从尔浮波澜。