雪暗穷海云,洒空纷似露。朔风吹故里,宛转玉阶树。
孤妾调玉瑟,早寒生锦衿。况君张罗幕,愁坐北庭阴。
风定云仍暖,天围四顾低。纷纷俄搅野,浩浩欲平溪。
樵担归时重,渔舟望处迷。饥鸦空绕树,若个可安栖。
荏苒同云四望赊,纷纷飞絮遍天涯。迎风夜拂江楼月,匝地寒深水国葭。
散步谩移东郭履,怀人遥放剡溪槎。最怜元宝多幽兴,爱客频堆满径花。
红楼翠瓦不禁寒,欲剪梅花去路难。净扫竹亭聊饮酒,恰如明月照金盘。
雪,雪。花片,玉屑。结阴风,凝暮节。高岭虚晶,平原广洁。初从云外飘,还向空中噎。千门万户皆静,兽炭皮裘自热。此时双舞洛阳人,谁悟郢中歌断绝。
彤云无际朔风高,万窍嘘声正怒号。梅径有香迷皓萼,渔舟堪画压洪涛。
樵家束桂邀行祝,村馆论钱吝薄醪。破腊莫嫌寒色□,会看禾黍满东皋。
边邑鸿声一例秋,大波平日绕山流。
故人千里同明月,尽夕无言空倚楼。
庵依兜率寺,小憩俗心灰。竹密暑不到,窗虚风自来。
山昏飞鹤下,磬断定僧回。拂拭残碑看,年深厚绿苔。
圣皇神武志规恢,南国胡为贡未来。
铜柱地荒云隔断,珠崖天尽雁飞回。
秋风曾见秦师出,晓日今闻汉诏哀。
中国有人终慕化,且看万象乐春台。
置酒旗亭畔,风吹杨白花。愁深同汶水,道远指京华。
乍听悲笳起,回看落照斜。庭闱千里梦,怜我滞天涯。
两弟分南北,鸰原心事违。稚圭方夜读,曼倩复朝饥。
月向吴宫照,云依蓟坂飞。并怜梁苑客,漂泊未能归。
汴水金堤险,黄沙拨暮云。戈鋋终未息,筚篥不堪闻。
万井惊狐火,千村散马群。夷门衰草畔,酹酒信陵坟。
金舆帝子去,朱戟故宫存。麋鹿穿陵寝,鱼龙入殿门。
连云艮岳迥,落日大河奔。老监曾骖乘,凄凉说旧恩。
行指荡阴泽,遥思嵇侍中。一泓水自碧,千载血犹红。
玉座春吹雨,寻旗夜起风。英英岳忠武,庙貌对城东。
程婴存祀义,豫让报恩心。此地昔人没,千年沣水深。
花明开驿道,苔老积碑阴。我独何为者,天涯寄苦吟。
潋滟金沟溢,青匆玉树寒。几回思碣石,三度向长安。
入市碎琴易,依人弹铗难。异乡逢令弟,华发共惊看。