抚剑忽不怿,去上歌风台。河流日夕迅,莽莽寒云隤。
帐殿下牛羊,赑屃空蒿莱。极目见芒砀,古人骨已灰。
萧曹自刀笔,樊灌奋驽骀。欻起附龙凤,英风被八垓。
途穷蹶骏足,运适伸庸材。扰扰路旁子,畴知衷所哀?
野僧迎客笑开关,更拂残碑藓字班。徐姓仙归空碧洞,越封王去漫青山。
影来秋月林千缺,声落春风水一湾。焙茗满瓯须强啜,过桥车马便人间。
怀抱久不写,兀坐如絷囚。永怀西山胜,浩荡成兹游。
岩壑互窈窕,丛萝郁深幽。飞烟入虚无,长风跨昆丘。
楚甸散林莽,商颜亦绸缪。雷雨天地空,景气入夜浮。
况当节律变,万物飒以秋。云来白日惨,天澹清江流。
西望渺关河,沈沈生暮愁。兰苕暗幽谷,芰荷老芳洲。
一笑举酒觞,浩歌聊自酬。幽赏兴未极,慨叹心悠悠。
世事苍茫外,寒沙明白鸥。
东望乡关各一天,闭门閒坐思悠然。时催节候临端午,地尽江山到醴泉。
往岁忧劳浑是梦,老年眈静似成仙。感怀吟罢无他事,祝颂君王有万年。
城南黄叶逐人飞,城上寒鸦噪晚饥。
老树荒村停落照,遥遥山寺一僧归。
巧鬻非善贾,利获非良农。
君子不自智,甘与庸人同。
天君见独者,进退有新功。
忽敛艺文手,反著怀袖中。
客问以臆对,此说非易穷。
吾非宁武子,今学北山翁。
乱鸦枯木夕阳村,野客寻诗远到门。石径逗烟茶正熟,地炉连榻酒重温。
寒泉写意琴三尺,午夜论心月半痕。一别忽经三十载,喜君生子又生孙。
高唐作梦时,宋玉乃得见。
那知赋说梦,梦外云雨怨。
此赋苟不作,应无列女传。
悠悠一古观,我倒夜何其。
仙磬吟风殿,幽人汲露池。
星沉萤聚水,月倒兔悬篱。
四起钟声乱,凌风欲化肌。
逢著平乐儿,论交鞍马前。与酤一斗酒,恰用十千钱。后余在关内,作事多迍邅。何肯相救援,徒闻宝剑篇。