故人深住白云隈,欲到何因只寄梅。
岁晚观山吾独立,泥中骑马子能来。
转头不觉三年别,病眼相看一笑开。
说似少陵真句法,未应言下更空回。
小阮新来觅句忙,自携破砚汲寒江。
天公念子抄诗苦,借与朝阳小半窗。
深著红蓝染暑裳,琢成纹玳敌秋霜。
半含笑里清冰齿,忽绽吟边古锦囊。
雾縠作房珠作骨,水精为醴玉为浆。
刘郎不为文园渴,何苦星槎远取将。
枯树藤为叶,遥峰石作鬟。
如何每行路,不劝自加餐?
浙界残零处,江东咫尺间。
炊烟恋茅店,飞出却飞还。
看山妙处几曾知,落照斜明始觉奇。
皱尽衣裳纹欲裂,争先头角远相追。
松梢别放六峰出,江底倒将千嶂垂。
一路诗篇浑漫与,侧溪端的不相亏。
莫怪归心速,西湖自有蛾眉。若见故人须细说,白发倍当时。
小郑非常强记,二南依旧能诗。更有鲈鱼堪切脍,儿辈莫教知。
凭高眺望,见长空万里,云无留迹。
桂魂非飞来光射处,冷浸一天秋碧。
玉宇琼楼。乘鸾来去,人在清凉国。
江山如画,望中烟树历历。
我醉拍手狂歌,举杯邀月,对影成三客。
起舞徘徊风露下,今夕不知何夕。
便欲乘风,翻然归去,何用乘鹏翼?
水晶宫里,一声吹断横笛。
残句衡茅稚子璠玙器。
风流意不尽,独自送残芳。
色作裙腰染,名随酒盏狂。
冰蚕不知寒,火鼠不知暑。
知闲见闲地,已觉非闲侣。
君看东坡翁,懒散谁比数。
形骸堕醉梦,生事委尘土。
早眠不见灯,晚食或欺午。
卧看毡取盗,坐视麦漂雨。
语希舌颊强,行少腰脚偻。
五年黄州城,不踏黄州鼓。
人言我闲客,置此闲处所。
问闲作何味,如眼不自睹。
颇讶徐孝廉,得闲能几许。
介子愿奉使,翁归备文武。
应缘不耐闲,名字挂庭宇。
我诗为闲作,更得不闲语。
君如汗血驹,转盼略燕楚。
莫嫌銮辂重,终胜盐车苦。